William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

Sam, başını sallayarak, candan onayladı:
“Durum başkaydı, ateş...”
“... Ateş yukarıdayken...”
Ralph ayağa kalktı. Baskı yaparcasına çevrelerini saran karanlığın içinde, garip bir çaresizliğe
düşmüştü:
“Öyleyse, ateş sönsün bu gece.”
Öne geçip kırık dökük olmakla beraber hâlâ yıkılmayan ilk barınağa doğru yöneldi. Kuru
yapraklardan yapılan yataklar, gürültüyle hışırdıyordu dokundukça. Öteki barınakta, küçüklerden biri,
uykusunda konuşuyordu. Dört büyük çocuk, sürüne sürüne barınağa girdiler, yaprakların arasına
gömüldüler. Bir uçta, yan yana ikizler yatıyordu; öteki uçta da Ralph ile Domuzcuk. Çocuklar rahat
etmeye çalışırken, yapraklar çıtırdayıp hışırdadı bir süre.
“Domuzcuk.”
“Evet?”
“İyi misin?”
“İyiyim herhalde.”
Sonunda barınak sessizliğe gömüldü. Ancak bir hışırtı duyuluyordu ara sıra. Kimi yeri pul pul
ışıklarla aydınlanan, karanlık bir dikdörtgen vardı gözlerinin önünde. Açık denizdeki sığ mercan
kayalıklara çarpan büyük dalgaların boğuk sesini duyuyorlardı. Ralph, her gece oynadığı hayal kurma
oyununa daldı gene...
Tutun ki, bir jetle yurtlarına dönüyorlar. O zaman daha gün doğmadan, uçak, Wiltshire’deki o büyük
havaalanına inecek. Otomobile binecekler... Hayır, her şeyin en güzeli olsun diye, trene binecekler. Ta
Devon’a kadar trenle gidecekler. Sonra, Devon’daki köy evini gene kiralayacaklar. Sonra, yaban
Midilli atları, bahçenin ucundaki duvara gelip Ralph’a bakacaklar...
Ralph, huzursuz, döndü yaprakların üstünde. Dartmoor, yabancı bir yerdi; Midilli atları da yabandı.
Gel gelelim, yabanlığın çekici bir yanı kalmamıştı artık.
Ralph’ın düşüncesi evcilleşmiş bir kasabaya kayıverdi; vahşiliğin ayak basamayacağı bir kasabaya.
Elektrik lambaları ve tekerlekleriyle, bir otobüs istasyonundan daha güvenilir bir yer olabilir miydi
yeryüzünde?
Ralph ansızın, bir elektrik lambasının çevresinde kendini dans ederken gördü. Bir otobüs, ağır ağır
sürünerek, istasyondan çıkmaktaydı; garip bir otobüstü bu...
“Ralph! Ralph!”
“Ne var?”
157