DO Pobjeda

opstanak”. Od onog časa kada se rodi, svaki čovjek počinje
svoju životnu borbu koja je neizbježna i traje do smrti.
Dolazeći na ovaj svijet, on u sebi nosi „kod” koji mu ostavlja
mogućnost da postepeno otkriva tajne života i trasira put ka
saznanjima i istini. Ako se čovjek rađa sa strahom o dobronamjernosti
sredine u koju je došao iz nepoznatog,
mimo svoje volje, i strahom zbog svoje konačnosti (odlazak
u nepoznato), onda on živi svoj život između ta dva straha.
Ta borba počinje rađanjem a završava smrću.
O borbi možemo govoriti kao o igri. Poznato je
koliko je igra, kao sredstvo i spona između stvarnog i
mogućeg, pogodna da se dođe do saznanja. Ezoteričnost
igre, težnja za saznanjima i istinom, predstavlja suštinsku
draž. Igra je način da se, s najmanje posljedica, dođe do
saznanja.
„Igri nije suprotna ozbiljnost nego zbilja.”
(Frojd)
I kada se igra, čovjek se bori da nešto postigne i
nauči. Zato je učenje i izučavanje neke vrste borbe, kao što
je džudo borba, i učestvovanja u njoj, sigurno prednost jer
se tako intenzivnije uči i usavršava.
Džudo borba je, zapravo, igra, dijalog dva partnera
koji u isto vrijeme i pod istim uslovima, žele da
postignu isti cilj. Odmah bismo mogli reći da je taj cilj pobjeda,
ali to nije sasvim tačno, zato što je cilj džudoa
usavršavanje (sticanje znanja) tijela i duha a sama borba je
jedno od sredstava za postizanje tog cilja. Zato je logično da
ni pobjeda u borbi ne može biti cilj. Cilj džudoa o kome je
riječ se i ne može postići samim pobjedama već se u njegovom
ostvarivanju, pored ostalog, mora i gubiti.
„Fenomenologija dijaloga pokazuje da
svaki sagovornik, time što pažljivo sluša drugog
čovjeka, time što se trudi da ga shvati, u isti mah
obraća pažnju na nešto što još ne postoji, na nešto
što se tek uobičava i prema čemu se obojica kreću,
104