DO Pobjeda

života i smrti”, Milan Šarac, „Pi – voda Ružić i ostali”
o.d. –Beograd, 2003. godine, st. 329 –330)
Svi napori kojima se džudoka izlaže, da bi ostvario
svoja htjenja da spozna cjelovitu istinu o sebi i drugima,
potvrđuju da u njegovom biću postoji nešto što ga upućuje
da sam sebe nadvisi i izdigne. Taj sadržaj njegovog bića, ta
imanentnost i transcendentnost, nagone ga da bude još bolji
i jači, prevazilazeći proklamovane granice svoga znanja i
mogućnosti.
Vježbajući džudo pomoću njegovih metoda i
učestvujući u borbama, džudoka dotiče određene nivoe
saznanja, o sebi i drugima, do kojih bi kroz „redovnu”
životnu proceduru sporije došao i sa više posljedica, ili
uopšte ne bi došao. Izlažući se javnom upoređivanju sa drugima,
on se prije svega „bori” sa samim sobom, tražeći
ravnotežu između tijela i duha a zatim sa drugim, što mu
omogućava brojna saznanja.
„Kada dođe ono što je savršeno, ono što je
nesavršeno nestaće.” (Sveti Pavle)
Razapet između želja i mogućnosti, znanja i neznanja,
onog što je dobro i onog što je loše, osjećajući poraze
i pobjede, veselje i žalost, vrline i poroke, dobro i zlo, on
postaje svjestan tih značenja i dualizma svoga bića.
„Nešto je u nama, pola sveto a pola
prokleto.” (Dino Merlin)
Iako se čovjek boji nepoznatog, voli da ga ispituje,
što je posljedica njegove nedovršenosti i želje da se dovrši i
sazna istinu o sebi i drugima, ne kao dio ili djelove, već kao
cjelinu. Samo cjelina daje smisao dijelu.
„Ko je jednom našao sebe taj više ne može,
na ovom svijetu, ništa izgubiti.” (Š.Cvajg)
Već smo istakli da se u džudou veća pažnja
poklanja duhovnim principima i uopšte čovjekovom duhu u
kojem se nalaze odgovori na mnoga pitanja koja se u ovoj
potrazi postavljaju.
111