Tydskrif vir Hervormde Teologie, Jaargang 1, nommer ... - Wie is ons?

11
Miskien is een van ons hedendaagse geloofsprobleme dat ons te veel
gerig is op woorde, en nie soos die Vroeë Kerk op die Persoon daaragter
nie: Jesus Christus, die Here. Miskien het ons selfs in hierdie opsig iets
van die boodskap van die Vroeë Kerk verloor, met al die bykomstighede
waarin ons verstrengel raak.
METODOLOGIESE VERANTWOORDING
Ten einde ’n mate van sin te maak in wetenskaplike navorsing, word
die navorser dikwels op die een of ander wyse gekonfronteer met ʼn
verkenning van die metodologie wat die navorsing moet lei tot verheldering
van die onderwerp, en ook tot gesubstansieerde gevolgtrekkings en
resultate. In teologiese en historiese studie werk metodologie, in wat
ons ken as hermeneutiese analisering en interpretasie van geskrewe
dokumente en tekste, met subjektief-menslike vooronderstellings.
Nader bepaald sê Paul Ricoeur (Ricoeur 2009: 43), “hermeneutics
is the theory of the operations of understanding in their relation to
the interpretation of texts”. Ons vooronderstellings het ten doel om
ons metodes en prosedures so te lei dat ons so naby moontlik sal
kom aan waarheid en werklikheid. Maar dit werk nie altyd so uit nie.
Soms is ons vooronderstellings bepaaldelik teenproduktief, en juis
geneig om waarheid en werklikheid te versluier. Juis hierdie gevaar
van ʼn dualisme, van ʼn moontlike teenoorgestelde uitkoms, vra na
verantwoording in ons metodologie en hermeneutiek.
Feite apart van menslike interpretasie en metodologie bestaan
eenvoudig nie. Historiese navorsing en die resultate daarvan word
in ʼn narratiewe vorm weergegee. ʼn Narratief is die navorser se
beskrywing van wat nagevors word in gebeure, en die response en
gedagtes van mense betrokke by daardie gebeure. Die historikus bied
met sy navorsing ʼn narratiewe konstruk aan, as die resultaat van
sy eie metodologie, seleksie, beoordeling van wat belangrik is en sy
eie interpretasie. Daarmee word historie aangebied as skepping van
die historikus. Nogtans moet beklemtoon word: “creating history does
not mean inventing history” (Labuschagne 2012: 3; vgl Young 2007:
xiv). In die navorsing van tekste waarsku Hans-Georg Gadamer (2006:
390):
… understanding is certainly not concerned with… reconstructing the
way the text came into being. Rather, one intends to understand the
text itself. But this means that the interpreter’s own thoughts too have
gone into re-awakening the text’s meaning. In this the interpreter’s
own horizon is decisive, yet not as a personal standpoint that he
maintains or enforces, but more as an opinion and a possibility that
one brings into play and puts at risk, and that helps one truly to make
one’s own what the text says. I have described this above as a ‘fusion
of horizons’.
Die Opstanding van Jesus Christus in die Vroeë Kerk - Dr Kobus Labuschagne