Tydskrif vir Hervormde Teologie, Jaargang 1, nommer ... - Wie is ons?

55
soos Hy werklik is (1 Joh. 3: 2/83v). Alleen in die volle openbaring van
sy glorie, kan die gelowiges met volheid in sy teenwoordigheid staan;
sal die gelowiges ook na sy beeld volmaak volvoer word.
Hierdie volmaakte volvoering, wat sal geskied met die
wederkoms van die Heer in al sy majesteit en glorie, sal ons oorval; ’n
radikale gebeure van buite die mens waarin die mens geen insig het en
waarvoor die mens geen aanvoeling het nie (Brunner 1962: 411). Dit
sal volledig God se daad van die herskepping van die werklikheid wees.
Tog is dit reeds waar dat hierdie lewe, as ’n voorwaardelike modus
van die opstanding, reeds in ’n staat van progressiewe verandering
staan (Brunner 1962: 411-412). Hierdie verandering word sigbaar in
die teruggrepe, die herwinnende nadenke, van hulle wat vanuit geloof
die doxa, die glorie van God in Jesus Christus, herken (vgl Brunner
1962: 411): Ons almal weerspieël die heerlikheid van die Here, want
die sluier is van ons gesig af weggeneem. Ons word al meer verander
om aan die beeld van Christus gelyk te word. Die heerlikheid wat van
ons uitstraal, neem steeds toe. Dit doen die Here wat die Gees is (2
Kor 3: 18/83v). Hierdie transformasie is na die wese daarvan dus nie
iets wat skielik-afgeslote of oombliklik van aard is nie. Dit is ook nie
iets wat die gelowiges se deelname daaraan uitsluit nie; juis nie: Ons
word tog opgeroep: En word nie aan hierdie wêreld gelykvormig nie,
maar word verander deur die vernuwing van julle gemoed, sodat julle
kan beproef wat die goeie en welgevallige en volmaakte wil van God is
(Rom 12: 2/53v; outeurklem). Dit is ’n geloofswerklikheid, tans nog nie
sigbaar nie en tog reeds in die geloofsgemeenskap ’n geloofservaring:
Ons weet dat ons klaar uit die dood na die lewe oorgegaan het, want
ons het ons broers lief (1 Joh 3: 14/83v).
So word die bestaan van die gelowige, met ander woorde, die lewe
in Christus, die Opgestane, self reeds “opstanding” en tog dialekties
ook nog die afwagting op die opstanding: Omdat die Gees van Hom
deur wie Jesus uit die dood opgewek is, in julle woon, sal Hy deur wie
Christus uit die dood opgewek is, ook julle sterfl ike liggame lewend
maak deur sy Gees wat in julle woon (Rom 8: 11/83v). Die verandering
van syn ten dode na syn tot lewe is verskuild, net soos wat die dood
self skuilgaande aan die werk is in die menslike bestaan; altyd steeds
daar, en nog nie reeds daar nie (Brunner 1962: 412). Hierdie syn tot
lewe is egter ’n syn-tot en nog nie synde-in nie: dit vertoon steeds as
syn ten dode, maar is dit nie meer nie.
Paradoksaal is dit juis die woorde Ek sterf daagliks wat die
wet van die nuwe lewe is: Ek sterf dag vir dag, broeders, so waar as
ek op julle roem in Christus Jesus, onse Here (1 Kor 15: 31/53v). Dit
is juis in hierdie aktiewe sterwe waarbinne die nuwe element vestig,
as agape, as waarheidsvolle teenwoordigheid. Dit is nie toevallig nie,
maar ’n gevolg van hierdie paradoksale wet van lewe dat agape, die
Emil Brunner se opstandingsbeskouing - Dr Johann Beukes