Tydskrif vir Hervormde Teologie, Jaargang 1, nommer ... - Wie is ons?

50
Die ensiklopediese bedding van Brunner se opstandingsbeskouing
Ons fokus hier, in terme van Brunner se opstandingsbeskouing, op ’n
bydrae in die werklik volwasse stadium van sy oeuvre, naamlik die heel
laaste deel vanuit sy drie-volume Dogmatics (1946-1960). Belangrik in
die eerste plek is Brunner se ensiklopediese plasing van die opstanding,
te wete as eskatalogies in betekenis, te make met die voleinding van
die wêreld (Brunner 1962: 339-444). Die opstanding hanteer Brunner
dus in die heel laaste gedeelte van sy sistematiese teologie omdat dit te
make het met die heel laaste dinge (Brunner 1962: 408-414; vgl 1964:
170-173).
Brunner (1962: 339-444) bed hierdie opstandingsperspektief
in ’n omvangryke analise en bespreking van die voleinding in die
ewigheid van die Goddelike Selfopenbaring, die titel van die laaste deel
(4) van die laaste deel (Volume III) van sy dogmatiese uiteensetting.
Die opstanding, sou ’n mens kon stel, is vir Brunner die konklusie, die
reperkussie, van alle dinge aan die voleinding van die wêreld.
Brunner kies om die saak polemies te hanteer: Sy
opstandingsbeskouing word gekontekstualiseer midde sy kritiek van
die ontmitologiserende program van Bultmann (Brunner 1962: 339-
350), sy modernkritiese opstelling rakende die moderne se verset teen
die hoop wat intrinsiek in die Christelike geloof setel (Brunner 1962:
351-361), die teleologiese (einddoel) betekenis van die koninkryk van
God (Brunner 1962: 362-374), die misterie van die dood (Brunner
1962: 381-388), en die dialektiese betekenis van die hemelvaart van
Christus, synde die komende Heer (Brunner 1962: 389-407; vgl 1964:
170). Die opstanding het dus vir Brunner te make met die voleinding
van die spanningsvolle zwischen, die voleinding van die tussen-in,
die voleinding van die spanningsvolle tyd tussen die hemelvaart en
die wederkoms van die Here Jesus. Die skoonheid van Brunner se
opstandingsbeskouing vestig juis in die onverbloemde transendentale
aanspraak daarvan, midde ’n moderne kultuur wat nog net die
immanente in beskerming neem en kan neem.
Die resepsietradisie van die opstanding
Brunner (1962:408) bevraagteken nie die algemene
godsdiensvergelykende en godsdienshistoriese aanname dat
die opvatting van die opstanding van die ontslapenes deur ’n
zarathustriaanse invloed in die Judaïsme en vandaar na die Nuwe
Testament neerslag gevind het nie. Daar is reeds spore daarvan in
die Ou Testament, maar dit word volgens Brunner (1962: 408)
sonder uitsondering gevind in die ballingeliteratuur en post-eksiliese
Emil Brunner se opstandingsbeskouing - Dr Johann Beukes