Tydskrif vir Hervormde Teologie, Jaargang 1, nommer ... - Wie is ons?

51
geloofsdokumente van die Ou Testament. Brunner (1962: 408) gee
geredelik toe dat die Ou Testament, selfs in die profete se prediking,
nie gemoeid is met die lot van die individu na afsterwe nie en ook
nie begrip het van die voleinding van die koninkryk van God buite
die grense van historisiteit nie. Tog, in die Nuwe Testament, aldus
Brunner (1962: 408), is die idee van die opstanding klaarblyklik reeds
wyd bekend, hoewel grootliks ongewild in die Joodse godsdienstige
kringe van daardie tyd.
Die Here Jesus self ondersteun hierdie opstandingsperspektief
en koppel dit terug na die Ou Testament: Waar dit gaan oor die
opstanding van die ontslapenes, het julle nie gelees wat God aan julle
gestel het, naamlik dat Hy die God van Abraham, die God van Isak en
die God van Jakob is nie? God is nie die God van die dooies nie, maar
van die lewendes (sodanig vry, maar pragtig vertaal aangebied deur
Brunner [1962: 408]). Ook by die Here Jesus, soos in die Ou Testament,
word die aksent egter nie geplaas op die individuele opstanding van die
ontslapenes nie, maar wel met aksent op die koms van die koninkryk
van God, synde nie binne-histories nie, maar ’n gebeure wat van buite
(of van die anderkant, vom jenseits) deurbreek.
Die predikingstradisie van die apostels het ’n ander vertrekpunt
en, op die oog af, ’n ander inhoud (Brunner 1962: 408). In hierdie tradisie
is die vertrekpunt die feit van die opstanding van Jesus (Brunner 1962:
408). Maar hierdie faktiese voltooidheid van die opstanding staan nie
in isolasie nie: Dit is ten diepste vervleg met die teenswoordige tyd – dat
hierdie Jesus Christus teenwoordig is en dat sy teenwoordigheid deur
geloof en deur die Heilige Gees ’n konstante teenswoordige ervaring
is (Brunner 1962: 408). Dit juis vanuit ’n gemeenskapsteologie, die
getuienis van die ervaring van die geloofsgemeenskap (of die Ekklesia,
die begrip waaraan Brunner voorkeur verleen), dat die woorde wat aan
Jesus toegeskryf word, besonder betekenisvol is: Kyk, Ek is met julle
al die dae tot aan die voleinding van die wêreld (Matt 28:20/83v) en
Waar twee of drie in my Naam vergader, daar is Ek in hulle midde (Matt
18:20/83v).
Volgens Brunner (1962: 408) het Albert Schweitzer dit in hierdie
opsig reg: Pauliniese teologie is ’n Christusmistiek – maar hierdie
Christusmistiek is terselfdertyd en primêr geloof in Christus, geloof in
wat eens en vir altyd aan sy kruis geskied het. Ook die vaarweldiskoerse
van Jesus in die vierde Evangelie is ’n Christusmistiek – gebaseer op en
gegrond in die geloof in die Here Jesus Christus (Brunner 1962: 409).
Tog is dit volgens Brunner (1962: 409) nie korrek om aan te
neem dat geloof in die opstanding van die Here eenvoudig ’n geloof in
die kruis as ’n reddende gebeurtenis is nie. Hier polemiseer Brunner
duidelik Bultmann (1954: 41) se bekende of dalk berugte posisie.
Die gebeure van Goeie Vrydag het die dissipels in ’n onbeskryfl ike
Emil Brunner se opstandingsbeskouing - Dr Johann Beukes