Tydskrif vir Hervormde Teologie, Jaargang 1, nommer ... - Wie is ons?

33
kritieke en radikale gebeurtenis was wat ook die grootste impak gehad
het op die mens se intellek. Dit val dwars op die oor, dit is teen alle
grein en ervaring, menslik gesproke, in. Omgang met die opstanding
beteken bereidheid om toe te gee dat dit buite die ervaringsveld van die
mens staan. Dit is nog meer: ʼn erkenning dat die mens nie oor alles
beskik nie, helaas ʼn belydende ja vir die bestaan van God. “Dit is veral
die opstanding wat die evangelies tot iets anders as biografi eë maak.
Want ʼn lewensbeskrywing eindig altyd met die dood... Die opstanding
maak die evangelies tot prediking; al wat in die verhaal voorafgaan kan
sy sin alleen deur die opstanding behou” (Van Selms 1952: 83).
Daarom is dit begryplik dat die opstanding in elke belydenis
van die kerk neerslag gevind het. Trouens, as in die prediking by die
afsterwe van ’n geliefde nie onomwonde gestel kan word nie dat dood
nie diskontinuïteit is nie maar kontinuïteit, is die resultaat redelik
steriele vertroosting wat geen hoop bied nie (kyk Van Niftrik, s a.: 96
verv.). Die feit word nog meer merkwaardig as in ag geneem word dat
die ontstaan en vorming van die belydenisse wat in die kerk in gebruik
is, oor eeue verloop het en onder verskillende omstandighede neerslag
gevind het.
Die kortste belydenis, naamlik die Apostoliese Geloofsbelydenis,
wat in sy huidige vorm soos gestel waarskynlik eers in die 8ste eeu
na Christus gefi naliseer is, is in sy oervorm gebruik by die doop van
volwasse bekeerdes. Op hierdie wyse het die belydenis, waarvan die
opstanding van Christus die hart is, van die vroegste tye af ’n vaste
element van die erediens gevorm (NHKA 1997: 102).
Die opstellers van die belydenis het die saak van die opstanding
heel sober geformuleer: “wat op die derde dag weer opgestaan het
uit die dode”. Op grond hiervan sê Van Niftrik (1949: 125) dan die
volgende:
Wij kunnen niet meer geloven in de onoverwinnelijkheid der zonde, want
Jezus leeft. Wij kunnen ook niet meer geloven in de verschrikkingen en
vreselijkheden dezer wereld als laatste werklijkheid, want een nieuwe
dageraad is opgegaan en Jezus Christus is opgestaan uit de doden.
De oude wereld is niet meer; een nieuwe orde van dingen is met Jezus
opstanding aan het licht getreden.
Die opstanding kom ook in verdere verband ter sprake as daarop gewys
word dat die opstanding van Jesus wat bely word, ook tot gevolg het dat
in die derde deel waar die pneumatologie (leer oor die Heilige Gees) aan
die orde kom, die opstanding wesenlik deel vorm van die opstanding
van die belydende gelowige, naamlik: “die wederopstanding van die
vlees, en ’n ewige lewe”. Van Niftrik (1949: 212) haal Barth aan wat die
volgende hieroor gesê het:
Die opstanding van Jesus: Perspektiewe van die belydenisse en belydenisskrifte - Dr Barry van Wyk