Tydskrif vir Hervormde Teologie, Jaargang 1, nommer ... - Wie is ons?

79
om dogmatiese sake liturgies te benader. Ons lewe word gedomineer deur
die meedoënlose ritme van die verbruikerskultuur wat ons dag vir dag, week
vir week, maand vir maand in ’n lewensritme indwing wat ons menslikheid
skaad. Die deelname aan die herhalende feeste van die liturgiese kalender,
wat “van tyd tot tyd” die gewone gang van sake onderbreek (Jüngel 1976),
verruim die lewe van die homo faber (die werkende wese) tot ’n homo festivus
(’n feesvierende wese). Die kerklike erediens is daarom ten diepste ’n fees
van vryheid aangesien dit ons bevry van die verslawende ritmes van die
verbruikerskultuur (Jüngel 1990, 2000). Juis die kerklike feeste gee aan ons
’n belewenis van ekstase (uit-sigself-tree), en bring op hierdie wyse die mooiste
gevoelens in die lewe na vore. Deelname aan die kerklike liturgie is inderdaad
’n akte van “elementêre lewenswaardering” (Arnold 2010: 50).
2 Ek gebruik in hierdie artikel so ver moontlik die uitdrukking “opwekking
van Christus” in plaas van “opstanding van Christus”. Die rede: Dít is die
oorwegende taalgebruik van die Bybelskrywers en neem die misverstand weg
dat ons gewoon met ’n wonderwerk van Jesus te make het. Die Christelike
geloof berus op die daad van God. God, die almagtige Vader, het Jesus uit
die dood opgewek. Hy wat deur sy mag alles in aansyn geroep het, het sy
mag gebruik om ’n dooie tot lewe te roep. In die boek Handelinge is daar talle
voorbeelde van hierdie taalgebruik. Kyk gerus na die volgende:
Handelinge 2: 24: Maar God het Hom van die smarte van die dood verlos en
Hom uit die dood laat opstaan. Dit was immers vir die dood onmoontlik om
Hom gevange te hou.
Handelinge 2: 33: God het hierdie Jesus uit die dood laat opstaan; daarvan is
ons almal getuies.
Petrus sê in sy toespraak in die Pilaargang van Salomo (Hand 3: 11-26)
dat die God van sy voorvaders Jesus oorgelewer het en Hom uit die dood
opgewek het, waarvan hulle as dissipels getuies is.
Petrus en Johannes maak voor die Joodse Raad (Hand 4: 1-22) van
dieselfde taal gebruik. Ook dáár praat hulle van God wat Jesus van Nasaret
uit die dood opgewek het.
In Handelinge 5: 30 praat die apostels ná hulle vrylating uit die tronk ook
dieselfde taal as gesê word die God van ons voorvaders het Jesus uit die dood
opgewek nadat julle Hom vermoor het deur Hom aan die kruis te hang.
Petrus se toespraak by Kornelius in Handelinge 10: 34-43 lui: Maar God
het Hom op die derde dag uit die dood opgewek en Hom laat verskyn, nie aan
die hele volk nie, maar net aan ons vir wie Hy reeds gekies het om getuies
daarvan te wees, ons wat ná sy opstanding uit die dood saam met Hom geëet
en gedrink het. Hy het ons opdrag gegee om aan die volk te verkondig en te
bevestig dat dit Hy is wat deur God aangestel is as Regter oor lewendes en
dooies.
In Handelinge 13: 13-52 lees ons dat Paulus en Barnabas in Antiogië
onder andere sê: maar God het Hom uit die dood opgewek ... En nou verkondig
ons aan julle die goeie boodskap dat God die belofte aan die voorvaders vir ons,
hulle nageslag, vervul het deur Jesus uit die dood te laat opstaan. So staan dit
ook in die tweede psalm geskrywe... Paulus sê in Handelinge 17: 31 as bewys
van die regverdige oordeel wat kom het Hy Hom uit die dood laat opstaan.
’n Liturgiese perspektief op die Paasgebeure - Prof Natie van Wyk