Tydskrif vir Hervormde Teologie, Jaargang 1, nommer ... - Wie is ons?

35
artikel 38 soos by die Apostoliese Geloofsbelydenis ook van toepassing
gemaak op die opstanding van alle mense as ʼn oordeel oor hulle wat
nog lewe en wat reeds gesterf het” (NHKA 1997: 107).
As die drie vroeëre en terselfdertyd ouer belydenisse van die
kerk as norm vir die leer en lewe van die Vroeë Kerk beskou kan word,
kan met dieselfde aanname ook geld dat die opstanding as wesenlike
deel van die geloof beskou is.
Die drie Reformatoriese belydenisskrifte
Die Nederlandse Geloofsbelydenis is die werk van Guido de Brés (1522-
1567), ’n jong Calvinistiese predikant wat sedert 1559 in Doornik
gewoon het en in die nag van 1 November 1561 ʼn pakkie gerig aan die
koning, Phillips II van Spanje wat ook die heerser van die Nederlande
was, oor die kasteelmuur van Doornik gegooi het. “Om aan te toon dat
die Calviniste nié ketters was of die bestaande burgerlike orde omver
wou werp nie, is die Geloofsbelydenis ingesluit om aan te toon dat die
Calviniste ’n suiwer Bybelse leer verkondig en aanhang” (NHKA 1997:
110).
Die opstanding kom ter sprake in artikel 19 onder die opskrif
van die twee nature van Christus, en stel dat “[a]lhoewel Hy daaraan
deur sy opstanding onsterfl ikheid gegee het, het Hy tog die egtheid
van sy menslike natuur nie verander nie, omdat ons saligheid en ons
opstanding ook van die egtheid van sy liggaam afhanklik is” (NHKA
1997: 122). Verder word ook in artikel 20 na die opstanding verwys
met die volgende formulering: “Hy het immers sy Seun deur die mees
volmaakte liefde vir ons in die dood gegee, en Hy het Hom tot ons
regverdiging opgewek, sodat ons deur Hom die onsterfl ikheid en die
ewige lewe kan hê” (NHKA 1997: 123). Aan die einde word in artikel
37 gehandel oor die laaste oordeel, die opstanding en die ewige lewe.
Daarin klink die troos as gestel word: “Want al die dooies sal uit die
aarde opstaan, hulle siele saamgevoeg en verenig, elkeen met sy eie
liggaam waarin hy geleef het” (NHKA 1997: 133). Polman (s a: 327)
se kommentaar hieroor is die volgende: “Het feit van de opstanding
des vleses staat echter voor ieder, die Gods openbaring over zijn grote
daden erkent en gelovig aanvaardt, ten volle vast”.
Die Heidelbergse Kategismus het sy ontstaan (9 Januarie 1563)
te danke aan die gevoelde behoefte om aan die jeug in Heidelberg ʼn
leerboek te voorsien om hulle in die Christelike leer te onderrig. Die
opdrag word aan Caspar Olevianus (1536-1587) en Zacharias Ursinus
(1534-1583) gegee deur Keurvors Frederik III (Exalto 1989: 12).
Volgens die opstellers gaan dit in die Kategismus “om een weergawe
van de voornaamste stukken van de christelijke leer. ...Niet een orde
des heils, niet een bekeringsweg, maar een bepaalde ordening van de
Die opstanding van Jesus: Perspektiewe van die belydenisse en belydenisskrifte - Dr Barry van Wyk