TRENDS IN SLIBONTWATERING - Stowa

STOWA 2012-46 TRENDS IN SLIBONTWATERING
De bedrijfsvoerders is ook gevraagd of zij relaties kunnen leggen tussen het ontwateringsresultaat
en bijzonderheden in de bedrijfsvoering van de waterlijn. In geen van de gevallen
had men hier duidelijke voorbeelden van of ervaringen mee. Soms leek dit te liggen aan het
feit dat er weinig interactie was met de bedrijfsvoerders van de waterlijn. In andere gevallen
was die interactie er wel, maar kon men ook dan geen voorbeelden bedenken.
Tabel 14 vat de resultaten van de vragenlijst samen. Deze resultaten bevestigen het beeld dat
uit de interviews met de bedrijfsvoerders naar voren komt. Bij de bedrijfsvoering van de centrifuges
kijkt men vooral naar het koppel, de centraatkwaliteit en de verschiltoeren. Bij zeefbandpersen
kijkt men heel sterk naar het beeld van de vlokken op de slibtafel en de persdruk
van de zeefband. Bij de filterpersen is ook de persdruk van belang, samen met de lostijden en
het ingaande droge stof gehalte.
3.4.3 ervaringen met automatische metingen
Bij de meeste waterschappen wordt het droge stof gehalte in de voeding naar de ontwatering
continu gemeten. Niet alle waterschappen gebruiken deze meting ook om de polymeerdosering
mee bij te stellen. Bij Waterschap De Dommel gebeurt dit bijvoorbeeld niet omdat het
polymeerverbruik daar vooral bepaald wordt door de verhouding primair/secundair slib dat
ontwaterd wordt en niet door het droge stof gehalte. Bij andere waterschappen is er meestal
een gisting aanwezig voor de slibontwatering waardoor het droge stof gehalte niet sterk
varieert.
Waterschap Velt en Vecht heeft een vlokmeter in gebruik. Met deze vlokmeter kan de operator
de vlokkwaliteit zien door een glaasje op de sonde. Een optische sensor kan veranderingen
in de vlokkwaliteit waarnemen en op basis daarvan de polymeerdosering bijsturen. De ervaringen
met dit systeem bij Waterschap Velt en Vecht zijn positief, hoewel men de meting niet
gebruikt voor de directe sturing van het polymeer. De meting is wel waardevol om een trend
in de ontwikkeling van de vlokstructuur waar te nemen. Waterschap Scheldestromen heeft
ook een vlokmeter, maar gebruikt deze nauwelijks.
Verder voert Waterschap Velt en Vecht momenteel proeven uit met een droge stof meting van
de slibkoek. Hiervan zijn nog te weinig resultaten bekend om te zeggen of dit waardevol is.
Ten slotte heeft men zowel bij Waterschap De Dommel als bij Hoogheemraad Schieland en
Krimpenerwaard in het verleden een centraat meting gehad die de zeta potentiaal van het
centraat mat. Bij beide waterschappen waren de ervaringen niet positief. De meting bleek
niet betrouwbaar door verstoppingen en luchtinslag.
Aan de hand van de rondgestuurde vragenlijst kon een beeld gekregen worden van de toepassing
van inline­metingen bij de ontwatering van slib (Tabel 15). Het gebruik van een inlinemeting
voor de droge stof is erg populair, maar slechts de helft van de SOI’s die zo’n meting
hebben gebruiken deze ook in een automatische regeling. Waterschappen die de meting niet
in de regeling gebruiken geven aan dat het niet nodig is omdat het droge stof gehalte uit de
gisting constant is, of dat bijvoorbeeld juist veel verschillende slibsoorten worden ontwaterd.
Andere inline­metingen worden maar zeer beperkt ingezet en al helemaal niet in een regeling
opgenomen. Het meest wordt een troebelheidsmeting in het centraat/filtraat gebruikt.
Hoewel er wel naar gevraagd werd in de vragenlijst rapporteert men geen positieve of negatieve
ervaring over een dergelijke meting. Sommige waterschappen hebben in het verleden
wel een zeta potentiaal meting gehad, maar gebruiken deze niet meer vanwege slechte ervaringen
met de betrouwbaarheid.
48