DOU-Ensikliek-Ecclesia de Eucharistia.vp - Die Oratorium

4
‘Christus het gesterwe, Christus is verrese, Christus sal weer kom.’ Met hierdie
of soortgelyke woorde openbaar die Kerk, terwyl sy vooruit wys na
Christus, ook haar eie geheimenis: Ecclesia de Eucharistia (die Kerk van die
Eucharistie). Voordat die Kerk deur die gawe van die Heilige Gees die
wêreld in kon gaan, was die beslissende oomblik in die formasie van die
Kerk die instelling van die Eucharistie in die Bovertrek. Die fondament en
bron van die Kerk is die Paastriduum, maar die gebeure van hierdie drie
hoogheilige dae is saamgevat, vooruitgebeeld en gekonsentreerd in die
geskenk van die Eucharistie. In hierdie geskenk vertrou Christus aan sy Kerk
dié groot realiteit toe: dat die Kerk vir altyd die Paasgeheimenis in elke
tyd ‘n werklikheid sal maak. Met hierdie gawe veroorsaak Chrstus ‘n
misterieuse ‘gelyktydigheid’ tussen die Triduum en die loop van die eeue.
Die gedagte hieraan roep in ons gevoelens op van groot verbystering en
dankbaarheid. In die gebeurtenis van Pase en in die Eucharistie wat die
Paasgebeure deur die eeue teenwoordig maak, is daar ‘n enorme groot
‘vermoë’ wat die hele geskiedenis omvat as die ontvanger van die genade
van die verlossing. Elke keer as die Kerk bymekaarkom om die Eucharistie
te vier moet ons vervul wees met die verbysterende wete van dit wat ons
gaan doen. In die besonder moet die bedienaar van die Eucharistie
hiermee vervul wees. Want dit is die bedienaar, wat deur die gesag wat
aan hom gegee is in die Sakrament van Priesterwyding, die konsekrasie
voltrek. Dit is hy wat sê, met die mag wat tot hom kom van Christus in die
Bovertrek: ‘Dit is my Liggaam wat vir julle oorgelewer sal word...dit is die
beker van my Bloed wat vir julle uitgestort sal word...’ Die priester sê hierdie
woorde, of liewer, hy stel sy stem tot beskikking van Hom wat hierdie
woorde in die Bovertrek gespreek het en dit so bedoel het dat sy woorde in
elke generasie herhaal sal word deur almal wat in die Kerk deur hul
wyding deel het aan sy priesterskap.
6. Met dié skrywe wil ek probeer om hierdie Eucharistiese ‘verwondering’
opnuut aan te wakker. Hierdie ensikliek sluit aan by my Apostoliese Brief
vir die Jubeljaar, Novo Millennio inuente en sy Mariale bekroning, Rosarium
Virginis Mariae. Ons kontemplasie van Christus se gelaat, ‘n kontemplasie
wat ons saam met Maria doen, maak deel uit van die ‘program’ wat ek aan
die Kerk voorlê by die aanbreek van hierdie derde millennium. Hiermee
nooi ek die Kerk uit om met geesdrif uit te vaar op die see van die
geskiedenis vir die nuwe evangelisasie van die mensdom. Ons
kontemplasie van Christus behels die volgende: dat ons in staat sal wees
om Hom te herken in al die tallose vorme van sy aanwesigheid onder ons -
veral in die lewende Sakrament van sy Liggaam en Bloed. Die Kerk leef