DOU-Ensikliek-Ecclesia de Eucharistia.vp - Die Oratorium

29
biskoppe en priesters toevertrou is, beteken hoegenaamd nie ‘n
onderwaardering van die res van die Volk van God nie. In die Kerk, wat
die kommunie is van die een Liggaam van Christus, word hierdie gawe vir
die welsyn van almal gevier.
31. As die Eucharistie die middelpunt en die hoogtepunt is van die lewe
van die Kerk, dan is dit op dieselfde wyse ook die middelpunt en
hoogtepunt van die priesterlike bediening. Daarom herhaal ek, met ‘n hart
vol dankbaarheid teenoor onse Here Jesus Christus, dat in die Eucharistie
‘die vernaamste en hoogste bestaansrede lê van die sakrament van die
priesterskap, wat immers tegelyk met die Eucharistie en in eenheid met die
Eucharistie ingestel is’. 63
Die pastorale aktiwiteite van die priester is veelvoudig. As ons ook die
sosiale en kulturele omstandighede van ons huidige wêreld in ag neem, kan
ons insien hoe die priester die gevaar loop om sy fokus te verloor deur die
groot aantal verskillende take wat hom opgelê word. Die Tweede
Vatikaanse Konsilie het pastorale liefdadigheid as dié band gesien wat
eenheid aan die lewe en werk van die priester gee. Hierdie band, voeg
die Konsilie toe: ‘vloei bowenal voort uit die Eucharistiese Offer, wat daarom
die middelpunt en oorsprong vorm van die hele priesterlike lewe’. 64 ‘Ons kan
dus begryp hoe belangrik dit vir die geestelike lewe van die priester is,
asook vir die welsyn van die Kerk en die wêreld, dat die priesters die
aanbeveling van die Konsilie volg om daagliks die Eucharistie te vier: ‘ook
selfs, as die gelowiges nie daarby teenwoordig kan wees nie, is dit nog steeds
‘n daad van Christus en die Kerk’. 65 Op hierdie wyse sal die priesters in staat
wees om die daaglikse spanninge te oorwin wat hulle kan aflei van hul
eintlike fokus en so die geestelike energie vind wat nodig is om hul
verskillende take uit te voer. Op hierdie wyse kan hul dae werklik
Eucharisties wees.
63 Dominicae Cenae, 2..
64 Presbyterorum ordinis,14.
65 Ibid.,13; vgl. Wetboek van Kanonieke Reg (CIC), kan. 904;
Wetboek van Kanons van die Oosterse Kerke (CCEO), Kan. 378.