De Kefas van Paulus is Kaifas – Auteur van 1Petrus ... - JesusKing.info

Tweede bezoek – de openbaring – de hongersnoodopenbaring – Simon was net gevlucht
Aangezien Paulus’ Kefas niet Simon Petrus hoeft te zijn, lijkt het vanzelfsprekend, dat de
“openbaring”, op grond waarvan Paulus weer naar Jeruzalem ging “na veertien jaar” volgens de
brief aan de Galaten, die ook meldt dat hij Jakobus en Kefas weer ontmoette, 160 de waarschuwing is
die de profeet Agabus uitte in Antiochië, volgens de Handelingen, betreffende de komende grote
hongersnood in Judea, op grond waarvan Barnabas en Paulus naar Judea “naar de oudsten” werden
gezonden met materiële hulp. 161 De Handelingen beschrijven dan de gevangenneming, bevrijding
en het vertrek van Simon Petrus 162 , vlak voor Herodes’ dood in 44 AD. Nadat Simon uit Jeruzalem
gevlucht was, werd Jakobus, de broeder van de Heer, de bisschop van Jeruzalem.
Volgens de Galatenbrief, ontmoet Paulus, wanneer hij aankomt in Jeruzalem – mogelijk 14 jaar na
zijn bekering in 30 AD, wat volgens Fisk het veronderstelde jaar is van Jezus’ dood 163 – , Jakobus
en ook Kefas als enkele steunpilaren van Jezus’ kerk in Jeruzalem, en Paulus noemt Kefas in zijn
brief pas na Jakobus: “Jakobus, Kefas en Johannes”. Deze volgorde zou onwaarschijnlijk zijn
geweest als Kefas Simon Petrus was, want Simon Petrus was de leider van de hele kerk. Maar als
hij Kaifas was, was zijn plaats inderdaad achter die van Jakobus, de bisschop van Jeruzalem. Kefas
(Kaifas) was in 36 AD door Vitellius, de landvoogd van Syrië, ontslagen uit het
hogepriesterschap 164 , maar dat hij een hogepriester was geweest gaf hem in de Jeruzalemse kerk
geen hogere status dan Jakobus. Paulus rekent Kefas als één van “de mannen van aanzien - hoe
belangrijk zij precies waren interesseert mij niet, voor God telt menselijk aanzien niet -” en hij
krijgt van “Jakobus en Kefas en Johannes” de rechterhand van broederschap. Deze Johannes was
waarschijnlijk Johannes Marcus, want volgens het eerste vers aansluitend op dit bezoek dat een
Johannes noemt (Hand 12,18-24), nam Paulus Johannnes Marcus met zich mee toen hij Jeruzalem
verliet voor zijn Eerste Missiereis. Dit komt overeen met de overeenstemming die net was bereikt
in Jeruzalem dat “Jakobus, Kefas en Johannes” naar de Joden zouden gaan en Paulus en Barnabas
naar de heidenen, want op hun reis bezochten Paulus, Barnabas en Johannes zowel de synagogen –
waarschijnlijk omwille van Johannes Marcus’ belang om naar de Joden te gaan, en omwille van het
principe ‘allereerst de Joden’ (Rom 1,16 2,9-10) – als de heidenen. Deze ‘steunpilaren’ Jakobus,
Kefas en Johannes vroegen Paulus ook om de armen (van de kerk en mogelijk ook van de tempel)
van Jeruzalem materieel te blijven ondersteunen, wat Paulus “dan ook juist van harte gedaan”
heeft; 165 na zijn Derde Missiereis bracht hij inderdaad geld en offergaven mee, niet alleen naar de
christenen, 166 maar ook naar zijn volk, in de tempel:
En na verloop van vele jaren ben ik gekomen om aalmoezen voor mijn volk te brengen en offeranden,
waarmede men mij, geheiligd zijnde, in de tempel bezig vond, zonder volksoploop of opschudding. (Hand
24,17-18)
31
160 Gal 2,1-2
161 Hand 11,27-30; Dit is ook de mening van C.J. Hemer’s in “Acts and Galatians reconsidered”, Themelios 2 (1977)
81-88, p. 87
162 Hand 12,17
163 ‘Er is overeenstemming gegroeid over het jaar 30 AD voor de kruisiging van Jezus. Data voor Paulus’ bekering
vallen binnen een paar jaar na Jezus’ dood, maar vooralsnog is er geen wijdverbreide overeenstemming.’ (“A consensus
has been building toward the year 30 CE for the crucifixion of Jesus. Dates for Paul’s conversion typically fall within a
few years of Jesus’ death, but so far there is no widespread agreement.” B.N. FISK, “Paul – Life and Letters” in The
Face of New Testament Studies, red. S. MCKNIGHT EN G.R. OSBORNE, (Grand Rapids, Baker Academic, 2004) p. 298-
99.) Dat het tijdsinterval tussen Jezus’ dood en Paulus’ bekering slechts een paar maanden kan zijn geweest, wordt
verdedigd door C.J. Hemer (C.J. HEMER, “Acts and Galatians reconsidered”, Themelios 2 (1977), 81-88, p. 87-88, zie
argument a.2. in paragraaf 4.5. hieronder)
164 Jos. J. Oudh. 18,4,3
165 Gal 2,6.9-10
166 aan “de heiligen”: Rom 15,25-27 1Kor 16,1-2 2Kor 8,1-9.15 9,1; Niet alleen de christenen werden “heiligen”
genoemd door Paulus, maar in de Schriften van het Oude Testament worden priesters en Levieten die dienst deden in de
tempel, ook “heiligen” (‘qodesh’ = geheiligd, afgezonderd: Pss 50,5 89,7 132,9.16) genoemd, en ze kunnen “arm”
verondersteld worden, want hun stam bezat oorspronkelijk geen land, maar moest leven van de contributies aan de
tempelliturgie.