AC 12 2005 (PDF, 1.18 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

Nr. 667 - 13.12.05 HOF VAN CASSATIE 2519
van de in het register opgenomen gegevens (maar niet voor de volledigheid ervan).
Anders zou de indruk kunnen gewekt zijn dat de gewestelijke stedenbouwkundig ambtenaar
met het opmaken van het verslag instaat voor de juistheid van de gegevens. Het is
duidelijk dat dit verslag slechts een globale beoordeling kan geven, en niet kan garanderen
dat de vele duizenden gegevens elk getoetst zijn op hun correctheid. Verder dan een
steekproefsgewijze controle kan de gewestelijke stedenbouwkundig ambtenaar om praktische
redenen niet gaan” (Parl. St. Vl. Parl. 2002-03, nr. 1800/1, p. 19).
Uit deze toelichting blijkt dat het ontwerp-vergunningenregister blijkbaar niet als een
volledig sluitend en bindend gegevensbestand wordt beschouwd.
Dat een “vermoeden van vergunning” uit dit (ontwerp-)vergunningenregister bindend
zou zijn, zou dus verwondering wekken.
Als de opname van een vermoeden van vergunning als een bestuurshandeling zou
worden beschouwd – wat nog valt te bezien –, zou, naar analogie met de regeling inzake
de vergunning zelf, de vraag naar de wettigheid van deze bestuurshandeling moeten
kunnen worden gesteld. Zeker op vraag van een derde benadeelde zou de (straf)rechter de
wettigheid van deze beslissing moeten kunnen toetsen. In die benadering zou de vraag
rijzen of ook de gewestelijk stedenbouwkundig inspecteur de wettigheid van deze
bestuurshandeling kan aanvechten om alsnog de herstelvordering uit te oefenen.
Na het decreet van 4 juni 2003 wordt in de literatuur zonder enig voorbehoud een
materieelrechtelijk vermoeden van vergunning bevestigd. Het standpunt dat het
vermoeden alleen de opmaak van het vergunningenregister zou betreffen, vindt men
nergens terug.
Zie:
– M. Boes, “Verjaring van stedenbouwmisdrijven”, R.W. 2003-04, 610-611, nrs. 23-27;
– P. Flamey, J. Bosquet en F. Judo, Handhavings- en verjaringsdecreet Ruimtelijke
Ordening en Stedenbouw, o.a. p. 29-30, Gent, Larcier, 2004, 31-37;
– S. Lust, “Stedenbouwstrafrecht: een status questionis”, C.D.P.K. 2004, 515-517, nrs.
7-11;
– S. Lust, D. Lindemans en Y. Loix, “Vergunningen” in B. Hubeau en W. Vandevyvere
(ed.), Handboek ruimtelijke ordening en stedenbouw, Brugge, die Keure, 2004, p. 523, nr.
8;
– B. Roelandts, “Zonevreemd bouwen en exploiteren” in B. Hubeau en W. Vandevyvere
(ed.), Handboek ruimtelijke ordening en stedenbouw, p. 737, nr. 24;
– V. Tollenaere, “Het handhavingsbeleid inzake ruimtelijke ordening opnieuw gewijzigd”,
T.M.R. 2004, p. 4, nrs. 13-15;
– F. Verbruggen en I. Borremans, “Afgelopen? Toch niet. Bouwmisdrijven, verjaringstermijnen
en rechtszekerheid na het decreet van 4 juni 2003”, T.B.O. 2004, 26;
Zie wel iets genuanceerder: R. Vekeman, “De verjaring van de stedenbouwmisdrijven”,
T.Gem. 2003, 242.
Logischerwijze wordt dan wél het verband gelegd met de strafbepalingen. Zie G.
Debersaques, “Handhaving” in B. Hubeau en W. Vandevyvere (ed.), Handboek ruimtelijke
ordening en stedenbouw, Brugge, die keure, 2004, p. 813, nr. 34: “Constructies
waarvan met toepassing van artikel 96, § 4, DRO wettig wordt vermoed dat ze als
vergund moeten worden beschouwd, vallen niet onder de toepassing van deze bepaling,
tenzij de overheid, wat de woningen betreft die dateren van voor de allereerste definitieve
vaststelling van het gewestplan, aantoont dat de constructie in overtreding werd
opgericht”.
Het geheel overziende, rekening houdende met de bedoeling van de decreetgever, kan