AC 12 2005 (PDF, 1.18 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

Nr. 663 - 12.12.05 HOF VAN CASSATIE 2497
temin de artikelen 21, § 3, van de wet van 13 juni 1966, 25 en 38 van het koninklijk
besluit nr. 50 en 1, tweede lid, van het koninklijk besluit van 31 mei 1933 toepast, schendt
de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, alsook artikel 159, dat de rechter verbiedt
besluiten toe te passen die niet conform de wetten zijn.
IV. Beslissing van het Hof
Eerste middel
Eerste onderdeel
Overwegende dat het arrest vaststelt dat eiseres, die met "brugpensioen" was
gegaan, sinds 10 april 1988 "op die grond zowel een werkloosheidsuitkering als
een bijkomende uitkering geniet, die haar door haar [gewezen] werkgever wordt
uitbetaald", en beslist dat het overlevingspensioen, dat ze sinds 1964 genoot,
haar bijgevolg niet meer verschuldigd was krachtens artikel 25 van het koninklijk
besluit nr. 50 van 24 oktober 1967 betreffende het rust- en overlevingspensioen
voor werknemers;
Overwegende dat artikel 21, § 3, derde lid, van 13 juni 1966 betreffende de
rust- en overlevingspensioenen voor arbeiders, bedienden, zeevarenden onder
Belgische vlag, mijnwerkers en vrijwillig verzekerden, bepaalt dat de terugvordering
van de ten onrechte uitbetaalde prestaties, die, krachtens het eerste lid van
die paragraaf, in de regel door verloop van zes maanden verjaart te rekenen
vanaf de datum waarop de uitbetaling is gebeurd, op vijf jaar wordt gebracht,
wanneer de sommen onverschuldigd zijn betaald wegens het niet-afleggen, door
de schuldenaar, van een verklaring die is voorgeschreven door een wets- of
verordenende bepaling of die volgt uit een vroeger aangegane verbintenis;
Overwegende dat, krachtens artikel 38 van het koninklijk besluit nr. 50 van 24
oktober 1967, de bepalingen van het koninklijk besluit van 31 mei 1933 betreffende
de aangiften inzake subsidies, vergoedingen en toelagen van alle aard, die
geheel of gedeeltelijk ten laste komen van het Rijk, van toepassing zijn op de
aangiften in verband met de uitkeringen bedoeld bij dit besluit;
Overwegende dat de oorspronkelijke versie van artikel 1, tweede lid, van het
voormelde koninklijk besluit van 31 mei 1933, bepaalde dat hij die weet dat hij
geen recht meer heeft op het gehele bedrag van een subsidie, vergoeding of
toelage bedoeld in het eerste lid, verplicht is dit te verklaren;
Dat die verplichting, ten gevolge van de wijziging van de wet van 7 juni 1994,
is uitgebreid tot eenieder die moest weten dat hij geen recht had op de hem
toegekende prestatie;
Overwegende dat de toepassing van die bepaling, zowel in zijn oorspronkelijke
als in zijn gewijzigde versie, vereist dat aangetoond wordt dat de persoon
die de prestatie genoot, wist dat hij niet meer voldeed aan de toekenningsvoorwaarden
ervan;
Overwegende dat het arrest, om te beslissen dat "de verjaringstermijn van vijf
jaar [bepaald in artikel 21, § 3, derde lid, van de wet van 13 juni 1966] [...] van
toepassing is op [eiseres]", oordeelt dat "zij zich niet kan verschuilen achter haar
onwetendheid van de toepasselijke bepalingen, want zij is verondersteld de
wetten te kennen luidens het spreekwoord 'eenieder hoort de wet te kennen'",
zonder te onderzoeken of uit de omstandigheden eigen aan de zaak blijkt dat zij