Kroniek van een halve eeuw Belgische Ontwikkelingssamenwerking

ontwikkelingswerkers her en der in Congo terecht, verspreid over het hele
land. Vaak worden ze aan hun lot overgelaten en krijgen ze noch van België,
noch van Congo enige steun. Wat de gezondheidszorg betreft, richten enkele
privépersonen het Tropisch Medisch Fonds op (FOMETRO). Zo probeert men
vanaf 1961 met financiële steun van België de Congolese gezondheidszorg
beter te organiseren. Het fonds verleent wetenschappelijke en materiële steun
aan het personeel in de hospitalen en de dispensaria in heel het land.
Van het Koningin Elisabethfonds voor geneeskundige hulp aan de
inlanders (FOREAMI) tot het Tropisch Medisch Fonds (FOMETRO)
Jean-François Ruppol, doctor in de geneeskunde, ontwikkelingswerker
Van 1885 tot 1960 bouwde België in de Vrijstaat Congo, en vervolgens in de
gebieden die onder haar bestuur stonden, een opmerkelijk goed
georganiseerde medisch-sanitaire sector uit waar we terecht trots op mogen
zijn. Het netwerk sloot nauw aan bij de koloniale administratie en omvatte
infrastructuren en centra voor universitair en operationeel onderzoek,
preventieve, curatieve en promotionele geneeskunde, hygiëne en onderwijs.
Aangezien de inlanders verspreid woonden over een immens gebied besloot
men om mobiele medische teams het binnenland in te sturen die de bevolking
konden screenen op endemische ziektes en die preventieve vaccinatiecampagnes
organiseerden. Naast deze acties op het platteland zorgde men
er ook voor dat er in de districtshoofdplaatsen, en later ook in de hoofdsteden
van de gewesten, scholen werden opgericht waar een medische opleiding
werd aangeboden.
De kroon op het werk van het koloniale bestuur was de oprichting van het
Koningin Elisabethfonds voor geneeskundige hulp aan de inlanders, het
FOREAMI, in 1930. Het fonds zou instaan voor medische hulp en de
bevordering van een gezond leefmilieu. Dankzij het FOREAMI kon ook
medische apparatuur worden aangekocht, eerst in Neder-Congo en dan in
Kwango.
De ingrijpende veranderingen na de onafhankelijkheidsverklaring van Congo
in 1960 hadden zware gevolgen voor de medische structuren. Dokter Kivits
werkte toen als arts aan het ministerie van Afrikaanse Zaken, na een
loopbaan als Congofunctionaris. Hij weigert toe te geven dat dit het einde is
van de Belgische actie in Congo en samen met prins Stéphane d’Arenberg,
eveneens arts, brengt hij aan het einde van juli 1960 een medisch bezoek aan
Leopoldstad. Het was zijn bedoeling daar contacten te leggen met de lokale
autoriteiten en met de vertegenwoordigers van de Wereldgezondheidsorganisatie,
om na te gaan wat de mogelijkheden waren om Belgische
dokters te integreren in de centra van de WGO. De WGO wilde deze centra
oprichten om ervoor te zorgen dat er toch enige vorm van gezondheidszorg in
16