Kroniek van een halve eeuw Belgische Ontwikkelingssamenwerking

in Peru (vanaf 1971), Ecuador (1977), Niger (1980), Kameroen (1980) en de
laatste jaren ook Benin, Mali, Vietnam, de Filipijnen en vooral Bolivia. De
ontwikkelingshulp beslaat verschillende sectoren, van technische bijstand aan
het ministerie van Landbouw over het telen van kleinvee en grootvee (de
Azawak-zeboe en Maradi-geit in de Sahellanden), tuinbouw (Senegal),
industriële teelten (koffie en cacao in Kameroen) en voedselgewassen (rijst in
Niger), tot het steunen van landbouwhervormingen (de Filipijnen).
Wat het landbouwkundige onderzoek betreft, geeft België nu de voorkeur aan
studies op internationale schaal. Sinds de jaren ’80 stort ons land jaarlijks een
belangrijke financiële bijdrage (vandaag is dat zo'n 6 miljoen euro) aan de
Adviesgroep Internationaal Landbouwonderzoek (CGIAR).
De Belgische knowhow speelt ook een grote rol in twee bijzondere sectoren:
enerzijds waterbeheer en irrigatiesystemen, waarrond vooral in Azië
belangrijke projecten lopen in Indonesië, Thailand en Vietnam, en anderzijds
de bosbouw en de herbebossing van gebieden die bedreigd worden door de
verwoestijning (in Peru, Ecuador, Kaapverdië en Kenya). Een bekend
ontwikkelingsproject in deze laatste sector werd opgezet in de Cajamarcaregio
in Peru. In 1971 werd een begin gemaakt met de herbebossing van dat
gebied, een proces dat zo'n 30 jaar duurde. Dankzij dit project zullen de kleine
handwerkslieden in de regio het bos kunnen gebruiken als primaire grondstof.
Als we de strategie bekijken die in 1997 werd vastgelegd voor de
landbouwsector, dan zien we dat de voorstellen vooral teruggrijpen naar de
doelstellingen en de interventiemethodes die toegepast werden sinds 1960.
Toch zijn er enkele aspecten waar de recente voorstellen rekening mee
moeten houden: de projecten moeten worden geïntegreerd in de nationale
planning van het begunstigde land, de doelgroep moet meer betrokken
worden bij de uitwerking ervan, het project moet nog meer een verband
leggen tussen de verschillende factoren van de ontwikkeling en moet
aandacht hebben voor het milieu en voor het behoud van natuurlijke bronnen.
De belangrijkste doelstelling blijft het verzekeren van de voedselzekerheid in
de meest getroffen landen. Dat heeft zich onlangs vertaald in de lofwaardige
beslissing om een bilateraal samenwerkingsakkoord aan te gaan met de
hoogvlakten van Bolivia, een streek waar België tot nu toe enkel
vertegenwoordigd werd door de ngo's.
Een overzicht van de Belgische ontwikkelingssamenwerking op het vlak van
de landbouw zou niet volledig zijn zonder het Belgisch Overlevingsfonds te
vermelden. Dit fonds werd opgericht in 1983 door het federale Parlement, als
antwoord op het Manifest tegen de Honger in Ethiopië en haalt zijn middelen
uit de Nationale Loterij. Het Fonds richt zich vooral op Zwart Afrika en is actief
in twintig landen, waarvan er tien partners zijn van de Belgische
97