Kroniek van een halve eeuw Belgische Ontwikkelingssamenwerking

ijstaan op hun weg naar autonomie en onafhankelijkheid. Er worden
internationale instellingen opgericht die instaan voor de technische bijstand
aan de administraties verantwoordelijk voor de kolonies of de
mandaatgebieden: een voorbeeld hiervan is de Internationale
Arbeidsorganisatie (IAO). Ook België draagt zijn steentje bij aan de
financiering van deze instellingen.
Na de Tweede Wereldoorlog nemen de Verenigde Naties de plaats in van de
Volkenbond. Op 26 juni 1945 ondertekent België het Handvest van de VN en
verbindt er zich op die manier toe de economische en sociale vooruitgang van
alle volkeren te bevorderen door de werking van de internationale instellingen.
Als lid van de VN wordt ons land een speler op het steeds groter wordende
toneel van de internationale samenwerking. België is ook een stichtend lid
van de Wereldbank en van het Internationaal Monetair Fonds en draagt dus
met premies en vrijwillige bijdragen bij aan de eerste programma’s en fondsen
die worden opgericht door de gespecialiseerde agentschappen van de
Verenigde Naties. Enkele voorbeelden: de Wereldgezondheidsorganisatie
(WGO), de Voedsel- en Landbouworganisatie (FAO), de Organisatie voor
onderwijs, wetenschap, en cultuur (UNESCO) en het Kinderfonds van de
Verenigde Naties (UNICEF).
In de jaren na de Tweede Wereldoorlog heeft de Belgische politiek weinig oog
voor de derdewereldproblematiek. De aandacht van de internationale
gemeenschap gaat in die periode hoofdzakelijk uit naar Azië, en dan vooral
naar China, Korea, India, Pakistan en Indonesië. De Belgische hulp
daarentegen richt zich vooral op Congo, om de overdracht van het bestuur
daar in goede banen te leiden en de economische en sociale ontwikkeling van
het land te versnellen.
In die jaren streeft het westen met zijn internationaal samenwerkingsbeleid
drie grote doelen na: de uitbreiding van het communistische regime een halt
toeroepen, de economische en sociale ontwikkeling bevorderen en de
voedselveiligheid verzekeren. België sluit zich aan bij deze doelstellingen en
maakt ze tot hoofdlijnen van de Congopolitiek. Toch weigert ons land, naar
het voorbeeld van de andere koloniale grootmachten, elke inmenging van de
VN: de relaties met Congo worden beschouwd als een interne kwestie.
Intussen worden de Belgische politici zich wel steeds meer bewust van het
probleem van de onderontwikkeling in de wereld. Die mentaliteitswijziging
voltrekt zich halverwege de jaren ’50 en is het gevolg van verschillende
factoren: in de eerste plaats de steeds groeiende invloed van de Sovjet-Unie
in de ontwikkelingslanden, maar ook de Afrikaans-Aziatische conferentie van
Bandung (1955) in Indonesië. Tijdens deze conferentie maken de
derdewereldlanden hun intrede op het internationale toneel en wordt er naar
een oplossing gezocht voor een aantal pijnpunten in het
onafhankelijkheidsproces van de kolonies. Belgische ministers en
8