M-auto magazine | 28

EK Stockcar
Lobith, 1 juni
Je hoort wel eens, vroeger was
alles beter! Anders!!... zeg ik dan
en dat is niet per definitie beter.
Vroeger kon ik er nog wel helemaal
voor gaan. Ik bedoel dan de voorbereiding op een belangrijke
wedstrijd. Zo sloot ik mezelf een week lang op in de garage.
Enkel voor een bakkie en iets te eten kwam ik buiten die vier
muren. Alles moest en zou er gelikt uitzien en in perfecte staat
zijn. Niets werd aan het toeval overgelaten. ’s Morgens met kleine
oogjes naar het werk waar ze natuurlijk vroegen of ik weer druk
was met autootje spelen. Hoezoo spelen zei ik verontwaardigd. Ik
maar meteen spontaan aangeboden of de heren een keer wilden
proefrijden met mijn auto. Toen was het stil aan de overkant.
Allemaal ineens druk, druk, druk. De week erop vroegen ze of ik
nog geracet had.
In de ochtend was het nog lekker rustig op de baan, dus kon ik
volgens plan te werk gaan. Ik heb mij onder andere beziggehouden
met de demping en de veerweg. Vooraf had ik mij voorgenomen
veel te rijden. Bij thuiskomst was ik een ¾ liter brandstof
lichter en dat is omgerekend een klein uur rijden op de baan.
Gezien het weinig aan slijtage kon ik linksachter al snel rijden met
de SE compound. Dit in combinatie met 40 Shore rechtsachter,
de 45 shore rechtsvoor en de Gold linksvoor. Aan het einde van de
dag restte me nog het klaarmaken van banden voor de training
van zaterdag. Vaak maak ik vooraf een aantal sets banden klaar.
Het startsein klonk: ‘Five minutes to go’
In de eerste bocht haken twee wagens in elkaar en staan stil
tegen de baanafzetting. Ik krijg even niet mee wie dit zijn. De
volgende twee minuten rij ik door het veld. Het gaat prima en ik
blijf geconcentreerd rijden. Ook Kees rijdt een strakke race. Zet
goede rondetijden neer en zit op zo’n halve ronde achter me.
Andere maken onderweg enkele fouten. Met nog 2 minuten te
gaan heb ik alleen Jody Foster nog niet ingehaald, tenminste
dat dacht ik. Voorzichtig passeer ik Richard. Neem onmiddelijk
afstand en probeer hem op die manier geen kans te geven mij
de eerste de beste bocht weer in te halen. Ik nader Jody en met
de veronderstelling dat ik hem in moet halen neem ik veel risico.
Foute boel dus!! Ik moet van het gas en verlies daardoor onnodig
veel meters. Kort daarop nog een uitwijkactie en ik zie Jody binnendoor
schieten. Met 0.1 seconden achterstand eindig ik de race
als tweede achter...inderdaad...Jody. Achteraf bleek dat juist hij in
de eerste bocht stilstond, samen met Michel.
Dit wist ik niet en daarom de risicovolle inhaalactie terwijl ik
niets wetend al enige ronden op kop lag. Communicatie tussen
baaninzetter en rijder is niet geoorloofd, daarom bij een volgende
keer zelf maar beter opletten.
Sander Poels
Inmiddels een aantal jaartjes ouder moet ik erkennen dat het
destijds wel een tikkeltje over de top was. Zo leert de tijd dat die
derde reserve body er niet toe doet. Er kan er toch maar één op
de auto. Niet ieder onderdeel hoeft de polijstborstel gezien te
hebben om naar wens te functioneren. Effectief mijn tijd indelen,
dat doet er nu toe. De grote wijzigingen doe ik daarom voortaan
’s winters. Ik haal het niet meer in mijn hoofd om gedurende
het seizoen een compleet nieuwe auto op te bouwen. Dat is
trouwens met de beschikbare tijd ook niet haalbaar. Omdat ik
veel onderdelen zelf fabriceer is het aanleggen van nieuwe en
reserveonderdelen ook iets voor de wintermaanden. Gedurende
de races is het zaak bezig te zijn met de auto. Veel te rijden om zo
te werken aan je concentratie.
EK
Voor het EK genoot ik van twee weken vrij, omdat ik vlak
daarvoor van baan veranderde. Zo leek het toch iets op de
voorbereidingen van weleer. Op vrijdag bezocht ik al het circuit
om mijn eerste rondes te rijden. Mijn thuisbaan in Lobith was kort
daarvoor geopend na enkele jaren van doodse stilte.
Oorzaak: geluidsoverlast, waarna protesten van omwonenden.
De locatie is in de tussentijd voorzien van een betonnen, 3 meter
hoge geluidswal. De baan is afgefreesd en voorzien van een
nieuwe toplaag. Een nieuwe vergunning is verleend en zo kan er
na lang wachten en hard werken weer gebruik worden gemaakt
van deze schitterende locatie.
Zo kan ik in een relatief korte tijd veel compounds uitwisselen
zonder eerst nog de banden te moeten plakken en slijpen.
Zaterdagochtend weer op tijd richting Lobith. Nu samen met
rijder en baaninzetter Ge Versteegen. Altijd weer gezellig om
samen naar een wedstrijd uit te kijken en elkaar te helpen. Het
was aanzienlijk drukker dan de dag ervoor, de meeste rijders uit
andere landen waren ook gearriveerd.
Ik heb de gewoonte bij aankomst een rondje pits te doen. Wat
handjes schudden en eens te kijken hoe het gesteld is met ieders
creatieve geest. Je ogen de kost geven is part of the game!!
Daarna bandjes gemonteerd en daar gingen we weer. Ook
zaterdag heb ik genoten van de vrije training, niets stuk gereden
en de auto weer beter leren kennen. Daarna met een goed gevoel
naar huis.
Zondag vroeg (05.30) uit de veren om na een uurtje rijden een
plek in de pits te bemachtigen. In de voorrondes was de wagen
erg stabiel. Als eerste plaatste ik mij voor de ¼ finales. Echt super
tevreden was ik daarmee. Zou het dan toch aan de voorbereiding
hebben gelegen? Een 2 e en 1 e plaats in de kwart en halve finale
resulteerde in een top 6 kwalificatie en dus een plek in de finale.
Samen met Jody Foster, Marco Schouten, Kees Brock , Michel
Berendsen en Richard Waters mocht ik strijden om de titel.
Uitslag
1. Jody Foster
2. Sander Poels
3. Kees Brock
4. Richard Waters
5. Johan van Zoggel
6. Michel Berendsen
Beste witdakker
Mark Beekmans
Beste geeldakker
Jouke Stapert
Beste blauwdakker
Hidde de Jong
Junioren
1. Wesley v. Breukelen
2. Sven Versteegen
Foto’s: Ritske Reitsma
66 M-auto