Zilver Magazine - Winter 2022

BERICHTEN UIT. WACHTMEISTERHAUS - 7
‘We moeten de
geschiedenis eren.’
.16
Ostflüchtlinge
Titus von Bönninghausen, voorzitter van de
Stichting tot behoud van het Hohes Haus,
schuift aan bij het gesprek. ‘Dit is een familiehuis.
Iedereen werkt samen voor dit huis en
al het moois dat er bij hoort. We moeten de
geschiedenis eren. Dat is begonnen met Lodi en
dat zetten we door.’ Desgevraagd verklaart Titus
dat hij Tjibbe Valkenburg als een soort jonge Lodi
ziet: ‘Hij is een man die er, net als mijn oudoom
Lodi, alles voor over heeft om zorgvuldig het
eigene van het Hohes Haus en al zijn schoonheid
te bewaken. De vader van Lodi, een advocaat,
heeft in 1953 de Stichting opgericht. In die
tijd bewoonden wel zo’n zestig Ostflüchtlinge
het huis. Heel wat dakpannen waren kapot, er
was houtrot, het huis was in slechte staat. De
bewoners hadden allemaal hun eigen kamertje
gemaakt en hun eigen kacheltje. Uit alle ramen
stak een kachelpijpje. In 1961 is de laatste
vluchteling vertrokken. Lodi was burgemeester
ergens in Zeeland en later in Brabant. Hij ging
in 1974 met pensioen. Toen begon zijn grote
project: het opknappen van het huis. Daar
had hij trouwens niet altijd gelegenheid voor,
Tjibbe Valkenburg
want hij was heel veel in Brussel. Om te dansen. Hij
was vaste gast op partijen en dansavonden. Hij had
er soms wel tweehonderd in een jaar. Tot zijn 85 e is
hij blijven dansen. Hij zei: als ik geen burgemeester
was geworden, was ik danser geweest. Lodi was de
bescheidenheid zelve. Hij wilde per se geen Duitser
zijn. Elke vijf jaar moest hij daarvoor een verklaring
tekenen: hij was in Nienborg geboren, in het Hohes
Haus, dus formeel een Duitser van geboorte. Een heel
voorkomende en behulpzame man, elegant. Maar hij
had geen enkele behoefte aan luxe. Als de thee op was,
dronk hij gewoon warm water en at hij droog brood.’
Niet in een vinexwijk
Het is duidelijk, Tjibbe Valkenburg is verslingerd aan
het huis. Maar heeft hij wel tijd om zich te bekommeren
om de kunst in de Burg? ‘Nee, langzamerhand eigenlijk
niet meer. Ik heb net een nieuwe baan gekregen in
de cybersecurity.’ Hij glimlacht: ‘Daar zat ik vroeger
ook in, nu ja, in de kunst security. Ik ben een tijdje
suppoost geweest in het Rijksmuseum in Amsterdam.
Ik sta op heel wat foto’s van Japanners, pal naast de
Nachtwacht.’ Desgevraagd verklaart Valkenburg dat hij
Amsterdam best zou willen verruilen voor Nienborg:
‘Ik zou hier nu wel kunnen wonen. Dan moet je wel
een hond hebben trouwens, dat is gezelliger... Een dorp
als dit heeft een totaal andere sfeer dan een grote stad -
het is hier überhaupt anders dan in Nederland.