Zilver Magazine - Winter 2022

COLUMN. ALEXA GRATAMA
Alexa Gratama
COLUMN
Lepeldelen
We waren meegevraagd door de allerfijnste mensen met de allerfijnste
vrienden. Jazeker, ik voelde vliegschaamte, maar we waren
toch gegaan, er viel iets te vieren en wij mochten daar bij zijn.
Alexa woonde tien jaar in
Delden voordat zij in 2020 naar
Amsterdam verhuisde. Ze is
gelukkig getrouwd met een
zeilende ondernemer en moeder
van drie kinderen. Haar oudste,
een dochter, overleed op de laatste
dag van 2021 aan de gevolgen van
uitgezaaide longkanker. Beide
zoons wonen bij haar om de
hoek en studeren nog.
Na een intense en aangrij pende
periode pakt Alexa haar werk
als raadsheer-plaatsvervanger
en arbiter voorzichtig weer op
en probeert ze voor het schrijven
van een boek nu eindelijk serieus
ruimte te maken.
Aan de lange tafel met de hoge krukken werd gekletst en geproost en naar
wie ik ook keek, in ieders gezicht zag ik hartelijkheid, en ik voelde vreugde.
Het was al laat, maar dit was Spanje, de avond nog maar net begonnen.
Halverwege de tapas nestelden zich aan de kopse kant van ons gezelschap
twee jonge muzikanten met een zweem van jaren ’70, zwarte snor, ronde
bril, iets te lange haren. Wij bevonden ons op een afgescheiden verhoging en
zij zaten, gitaar op schoot, met de rug naar ons toe, vóór hen in de diepte het
publiek van tientallen kauwende gasten. Ze zetten een repertoire in dat nauw
bij hun verschijningsvorm aansloot, Beatles, Jim Croce, Sunny in de uitvoering
van Bobby Hebb. Langs onze lange tafel trok de muziek op als een slang die
uit zijn mand omhoog wordt gefloten, de kop zijwaarts in- en uitschuivend,
de ogen priemend, betoverend, de toeschouwer in zijn blik gevangen. Ook
wij konden niet ontsnappen. Langzaam begonnen bovenlijven te wiegen en
klonk een roffelen naast de borden, van neuriën naar luider zingen, melodie
en tekst werden opgediept uit de krakende kelders van het geheugen.
Zelf ben ik helaas van elk talent gespeend, maar mijn man is heel muzikaal,
hij kan zelfs muziek maken met metalen lepels. Bolle kanten tegen elkaar,
een vinger tussen de stelen en ze dan langs een vlak gestrekte hand halen
of op bovenbenen en tafelbladen slaan. Hij doet dit met een fantastisch
ritmegevoel, gelukkig maar, anders zou lepelen iets gênants kunnen krijgen.
Dat hij hier goed in is ontdekte ik lang geleden. Toch heb ik hem hooguit
tien keer op deze manier in actie kunnen zien. Hij houdt er niet zo van in
de belangstelling te staan en doet het zeker niet op commando. Maar tegen
middernacht was ik door het gezelschap en de biertjes in een half verliefde
staat gebracht en kon ik het niet laten. ‘Toe’, zei ik tegen hem, ‘Doe voor
ons de lepels. Por favor.’ De Spaanse Beatles konden ook heus nog wel wat
begeleiding gebruiken. En nu keek ik toe en zag ik al die lieve hoofden huilen
van de lach, omdat zich bij de geoefende hand van mijn man een leerlinglepelspeelster
had gevoegd, die haar gebrek aan ervaring ruim schoots
compenseerde met de bravoure van een doorgewinterde variétéartieste.
Ik keek naar hen en voelde een overrompelende vreugde.
.55
Ook deze heerlijke avond doofde onvermijdelijk uit. Jassen en tassen werden
bij elkaar gescharreld en door de frisse nacht wandelden we terug naar
het hotel. Ik hoefde met niemand meer te praten. Wat is het leven toch
ongelofelijk, dacht ik, terwijl ik achter de rest aanliep. Begrijp jij hoe dit
kan, lief kind, zoveel geluk voelen, terwijl jij er niet meer bent? Boven mij de
sterren, de hemel, het onmetelijke. We weten niet hoe het werkt, we kunnen
het alleen maar durven ervaren. En delen. Ook met degene die er niet meer is.
Alexa Gratama
ZILVER WINTER 2022 / 2023