Zilver Magazine - Winter 2022

COLUMN. JOAN KOENDERINK
S
Column
Joan Koenderink
Lekker bellen
‘Hé, hoe is het? Heb je lang niet gesproken?’ Klopt, ik heb een paar weken aan het
zuurstof gelegen nadat ik mijn nieuwe energienota onder ogen kreeg. ’O, oké. En
nu?’ vraagt ze. Nu heb ik mijn werkgever verzocht mijn salaris in het vervolg rechtstreeks
over te maken naar mijn energieleverancier. Nu durf ik de verwarming
niet meer aan te zetten en zit ik, met de jas aan, in eigen woonkamer weemoedig
te staren naar mijn op non-actief gestelde gashaard die me twintig jaar geleden
door een aannemer door de strot geduwd is.
.96
In minder florissante tijden is het altijd lekker
bellen met een vriendin wiens vaatje zwarte
humor net zo vol zit als het mijne. Heb jij nog
bespaartips waar ik geen weet van heb? ‘Nee,
we hebben ze allemaal al doorgenomen en ik
denk inmiddels in extremen: je haren wassen
met het kookwater van de aardappelen is
zo’n gedachte. En de wc zo min mogelijk doortrekken.
Ik heb bedacht dat ik best een plasje
over een plasje kan doen. Woon immers alleen
en ruik toch al twee jaar niks meer met dank aan
long-covid.’ We glijden af schat… ‘Ja, wat wil je
met die ijsvorming op de trap?’
Het is inderdaad fris. Nooit gedacht dat ik
mijn lingerie ooit zou vervangen door thermoondergoed.
‘Jij hebt tenminste nog een hond
om je aan te warmen!’ Maak een kruik, opper
ik. ‘Heb ik al gedaan’, antwoordt ze, ‘maar die
ligt bovenop het pannetje kort aangebraden
stoofvlees dat in mijn bed, onder een deken,
hopelijk ooit nog gaar wordt.’ Bovenverdieping
hangt vol met wasgoed. Droger kijkt werkloos
toe hoe het textiel dagenlang vochtig blijft. ‘Je
moet wel ventileren hoor! Voor je het weet
groeien er paddenstoelen in je gordijnen!’
‘Staat de temperatuur van je koelkast wel op
max 4?’ Nee joh, ik heb de koelkast uitgezet.
Het is hier in huis twee graden, ik heb mijn
versproducten tegenwoordig gewoon op het
aanrecht liggen. Heb trouwens al een maand
dezelfde bos bloemen in een vaas op tafel staan.
Bloemen gedijen goed bij lage temperaturen,
kan ik van mijzelf niet zeggen.
Ga je nog iets gezelligs doen? ‘Och, ik heb een
date vanmiddag. Aardige vent wel, hij komt
lunchen.’
Verder alles goed? ‘Verder alles goed.’
Oorlog is erger hè? ‘Ja, oorlog is veel erger.’
Laten we niet klagen. ‘Nee, laten we vooral niet
klagen, maar die energiecrisis het hoofd bieden
is wel echt een sport hè?’ Zeker, maar ik denk
dat ik dat hockeyen destijds toch leuker vond.
‘Ik maak me wel een beetje zorgen. Wat als het
straks keihard gaat vriezen?’ Dan steken we een
kaars extra in de fik, meid. Kruipen we dicht
tegen elkaar aan, slaan we een wak in ons glas
wijn en proosten we op ’t feit dat we het stiekem
en nog steeds hartstikke goed hebben. En wat
die date van jou betreft: vergeet je niet dat je
een pan in je bed hebt staan? En trek voor de
gelegenheid je wc toch maar even door, niet
iedereen is namelijk het reukvermogen verloren
na corona gehad te hebben.
Joan Koenderink.
Geboren en getogen
Tukker. Woont samen
met haar hond Charlie in
Enschede en zou nergens
anders willen wonen
(nou ja... op Ameland
misschien). Schrijft uit
haar eigen leven gegrepen
teksten: columns voor alle
leeftijden. Is ooit voor Zilver
Magazine benaderd door
voormalig hoofdredacteur
Gijs Eijssink die ze in haar
bewogen hockeyverleden
heeft leren kennen en
waarvoor ze destijds menig
zondagavond op de sportredactie
van de Twentsche
Courant heeft gewerkt.
Joan Koenderink