Zilver Magazine - Winter 2022

COLUMN. THEO DE ROOIJ
Column
Theo de Rooij
Geloof
Tijdens mijn jaren-60-jeugd in het Groene Hart tussen Vleuten en Harmelen
was het katholieke geloof nooit ver weg. Mijn ouders werkten zes lange
dagen per week op het afgelegen tuindersbedrijf. Zondagochtenden
gingen we naar de kerk, ’s middags werden opa’s en oma’s bezocht. Op
mijn 12 e had ik alle sacramenten ondergaan die de kerk voorschreef aan
haar gelovigen. Doopsel, de eerste heilige communie, periodiek biechten,
hernieuwing van de doopbelofte en zelfs de Blasiuszegen. Jaarlijks trapte
ik op mijn kinderfietsje de week voor Pasen onzeker slingerend van
Vleuten naar huis. Aan het stuur twee flessen vers wijwater, gevuld in
een voor de poorten van de Willibrordkerk opgesteld enorm vat. Waarmee
mijn ouders de woning zegenden in geval van dreigend onweer. De
twee jaar rond de decenniumwissel, tussen priesters en nonnen op een
katholieke kostschool in Noordwijkerhout, maakte ik deel uit van het
vierstemmige koor en zong Gregoriaanse gezangen uit volle sopraan borst
mee. Ondertussen maakt het geloof niet langer deel uit van mijn dagelijks
routine. Maar dat wil niet zeggen dat het geloof mij heeft losgelaten.
Tijdens een Giro d’Italia ergens in de jaren ’90 streken we neer in een klein
hotelletje in een typisch Italiaans dorpje. Na de etappe wandelde ik laat in de
middag wat rond en werd getroffen door het grote aantal afbeeldingen van
een Italiaanse, heilig verklaarde monnik: Padre Pio. Door biddende Italianen
de meest frequent aangeroepen heilige. In vrijwel elke etalage was een afbeelding
te vinden van een grijs bebaarde, kalende, vroom kijkende oudere man,
gekleed in een bruin habijt. Een katholiek veertje kriebelde mijn ziel, beeld en
verhaal spraken mij aan. Ik betrad een van de vele souvenirswinkels en kocht
twee rozenkransen met zijn beeltenis in een transparant doosje: eentje voor
moeder en eentje voor mijn hervormde schoonmoeder.
Najaar 2020 ging de gezondheid van schoonmoeder zodanig achteruit dat zij
moest worden opgenomen in een zorginstelling. Zij overleed in februari 2021
op 95-jarige leeftijd en zou nooit meer terugkeren naar haar riante, fijne
bungalow aan de rand van Holten, waar zij sinds 1971 onafgebroken gewoond
had. Met mijn twee schoonzussen en zwagers maakten Marian en ik haar
huis klaar voor een volgende fase. Een leven lang zocht zij zorgvuldig haar
vertrouwde spulletjes bij elkaar. Selecteren, organiseren en via de diverse
kringloopkanalen afscheid nemen van het grootste gedeelte van haar
nalatenschap was een omvangrijk, soms emotioneel traject. Aan het eind
van een frisse heldere decemberzaterdag waren huis, terrein en oprit
opgeruimd en leeg. Mijmerend over de kwetsbaarheid, betrekkelijkheid
en tijdelijkheid van een mensenleven liep ik rond het huis. Plots werd mijn
aandacht getrokken door een klein, rond plastic doosje dat langs de oprit naar
de garage lag: de rozenkrans van Padre Pio. Ik geloof…
Theo de Rooij
Voormalig profwielrenner en
tot op de dag van vandaag in
geest en activiteit overtuigd
sporter. ‘Goed voor jezelf
zorgen betekent dat je ook voor
een ander het verschil kunt
maken. Verantwoordelijkheid
nemen voor jezelf is de enige
manier om de grote pro blemen
van deze tijd op te lossen. Deze
filosofische instelling komt
vaak terug in mijn columns.’
.63
ZILVER WINTER 2022 / 2023