Zilver Magazine - Winter 2022

PASSIE. JAZZ VOLGENS JOHN EN TON
Hallo John,
.92
Weet niet hoe het zit met jouw affiniteit met popmuziek,
maar zelf ben ik altijd gecharmeerd geweest van
jazzmuzikanten die een bepalende rol speelden
op een bekend geworden popplaat. Er zijn genoeg
voorbeelden: Branford Marsalis bij Sting (Englishman
in New York), Phil Woods bij Billy Joel (Just the way you
are) en Michael Brecker bij Paul Simon (Still crazy after
all those years). De meest bijzondere vind ik in dat
opzicht Ronnie Ross. Een van de topsaxofonisten uit
de Britse jazzwereld. Hij had ooit 25 pond geïncasseerd
voor een jazzsolo op de wereldhit Walk on the wildside
van Lou Reed. Maar daarna dook hij tussen alle
jazzbedrijven door op als lid van de popgroep Matt
Bianco. Die kwamen in 1984 met de pop-elpee Whose
side are you on? En dat was een plaat met zang van
Mark Reilly en Basia. Liedjes met allerlei korte goede
jazzsolo’s. Ronnie Ross op baritonsax en Guy Barker
op trompet. Maar Matt Bianco was een bandje zonder
ritmesectie. Geen drummer, geen bassist. Die zaten
in een synthesizer.
Vorige maand kreeg ik van Tubantia de vraag of ik
een ‘vraag-antwoord’ rubriek wilde maken met deze
Mark Reilly. Hij zou met Matt Bianco komen optreden
in Enschede. Even bellen met Reilly? Uiteraard zegde
ik toe. Toen ik had uitgezocht welke muzikanten hij
zou meenemen, belde ik de krant weer. Deze man
moest ik niet telefonisch interviewen. Ik moest hem
live spreken. Want hij bleek met een verzameling
topspelers uit de Britse jazzscène te komen. Inclusief
een echte bassist en een echte drummer. Voorafgaand
aan zijn concert in Tilburg spreek ik Reilly in zijn
kleedkamer. Twee prangende vragen natuurlijk. Hoe
kreeg hij ooit de in 1991 overleden Ronnie Ross in zijn
band en waarom toen niet en nu wel een ritmesectie?
Hij vertelde dat zijn ontmoeting met Danny White begin
jaren tachtig in alle opzichten van doorslaggevende
betekenis was. Met White klikte het zodanig dat ze
samen liedjes gingen schrijven. Ze gingen demo’s
maken. Iemand moest ze zingen, dat bleek Reilly het
best te kunnen. Ze maakten de opnames in de kelder
van Whites huis. White bleek een huisgenoot te hebben
die percussie speelde. Maar een belangrijker aspect
van die huisgenoot was dat hij de zoon was van Ronnie
Ross. ‘Vraag eens of je vader langskomt’, had Reilly
gevraagd. Ross leverde met plezier zijn bijdragen en
ging later met de groep op tournee.
Het feit dat Reilly anno 2022 het oude repertoire met
een band met echte ritmesectie speelt had met corona
te maken. Toen hij een tijd niet mocht optreden had hij
het repertoire van Matt Bianco doorgespit. Hij had de
dertig stukken geselecteerd, opnieuw op een cd gezet
en een flink deel opnieuw opgenomen met de groep
waarmee hij nu op tournee is. De inspiratie daarvoor
was een video die hij had gezien van Chet Baker.
Later op de avond zie ik een hele zaal vol Tilburgers
volkomen uit hun dak gaan. Dansen en meezingen
op de liedjes van veertig jaar geleden. Op het podium
een verzameling jazzmuzikanten die swingende
begeleidingen spelen, strak gearrangeerd en die
hun nooit te lange soloruimte interessant opvullen.
Bij het Enschedese concert een week later was dat
niet anders. De solo’s wel. Het bruiste. Het publiek
had helemaal niet het gevoel een jazzconcert mee te
maken, maar dat was het wel.
Herken je dat, John? Dat je naar muziek luistert die
geen jazz heet, maar het in feite wel degelijk is?
Ton