Zilver Magazine - Winter 2022

Ton Ouwehand en John van Zuidam,
schrijvers voor Zilver Magazine en allebei
liefhebbers van jazzmuziek. In Zilver
Magazine schrijven ze via brieven aan elkaar
welke jazzinvloeden bepalend zijn geweest
voor hun eigen jazzbeleving.
Dag Ton,
Ik begin onze briefwisseling steeds leuker te vinden. De
onderwerpen die je aandraagt zijn origineel, maar vragen
van mijn kant wel enig huiswerk. Nu ben ik als oud-docent
zeker vertrouwd met het begrip huiswerk, zowel voor
de leerlingen als voor mijzelf, dat dan correctiewerk en
lesvoorbereiding heet. Jouw huiswerk is echter bepaald
geen straf maar juist prettig om aan te werken, want ik
heb mij een middagje verdiept in het luisteren naar de
nummers die jij hebt aangedragen als voorbeelden van
jazz in de popmuziek. Ik zou zelf nooit op de gedachte zijn
gekomen om zo’n cross-over onderwerp aan te snijden,
maar dat maakt onze dialoog juist zo interessant! Voor
mij was de popband Matt Bianco in eerste instantie
onbekend, maar toen ik een paar nummers van ze had
gehoord, gingen er hier en dat wel wat lampjes branden.
Prettige muziek om naar te luisteren, ‘Jazzy pop’ of, zo je
wilt, ‘poppy jazz’ met een Latijns-Amerkaans sausje. De
zanger Mark Reilly heeft ook cd’s opgenomen en is op
tournee geweest met de Nederlandse formatie New Cool
Collective van Benjamin Herman, een band met eveneens
Latijns-Amerikaanse invloeden. Een paar jaar geleden zeer
van genoten op het Festival Wonderfeel in ’s-Graveland.
Ja, en dan de andere voorbeelden die je aandraagt. Als je mij
zou vragen welk nummer mij het meest raakt in de reeks,
dan staat Sting met Englishman in New York bovenaan.
Branford Marsalis hoor je niet vaak op sopraansax, maar
hier raakt hij de juiste noten! Ik ben al lang fan van Sting,
zonder dat ik mij erg in de muziek van The Police heb
verdiept. Nu we het toch over ‘cross-over’ hebben, wist je
dat Sting een intiem album heeft opgenomen met liederen
van John Dowland (ca.1563-1626), een Engelse minstreel,
luitist en Renaissance-componist? De plaat heet: Songs
from the labyrinth. De luit is hierin het leidende instrument.
Simon & Garfunkel: wie kent ze niet?! Hun video van het
Central Park concert in New York is legendarisch. En toen
Paul Simon alleen verder ging, bracht hij onder meer de
plaat Graceland uit met musici uit Zuid-Afrika. Even briljant
als controversieel, door mij grijs gedraaid. De door jou
bedoelde solo van saxofonist Michael Brecker bij Pauls
song Still crazy after all those years heb ik door jouw
toedoen eigenlijk nu pas ontdekt. Datzelfde geldt voor
de solo van Phil Woods bij Billy Joels hit Just the way you
are. Het lied kende ik natuurlijk al lang, inmiddels een
‘evergreen’.
Ik heb altijd wel naar popmuziek geluisterd, maar ik
heb er geen echte studie van gemaakt, het was meer
incidenteel als ik op de radio of op tv een mooie song
hoorde die mij inpakte. Ik vond wel dat ik als docent
de generaties leerlingen moest volgen in hun actuele
popmuziekkeuze om erover mee te kunnen praten. Maar
ook omdat ik altijd heb gevonden dat je open moet staan
voor allerlei soorten muziek, die je al dan niet mooi hoeft
te vinden. Natuurlijk heb ik regelmatig geluisterd naar
muziek die niet onder het label jazz in de platenzaken
is te vinden, maar waarbij wel jazzinvloeden zijn waar te
nemen. Een mooi actueel voorbeeld daarvan vind ik het
huisorkest van Podium Witteman, nu Podium Klassiek,
Fuse. Vanaf de eerste uitzending waren echtgenote Ineke
en ik verkocht. De invloed van jazz is in de groep vooral
binnengebracht door de jazzvioliste Julia Philippens, die
een groot fan is van John Coltrane, Miles Davis en Duke
Ellington. Fuse speelt composities van deze musici, maar
lardeert de jazzmuziek met andere muzikale, waaronder
klassieke, invloeden. Iets dergelijks vond je bij de groep
Flairck in de tachtiger jaren van de vorige eeuw.
Als ik in onze eerstvolgende briefwisseling het voortouw
mag nemen zou ik het graag willen hebben over muzikale
stromingen die de jazz hebben beïnvloed. Dus een ‘crossover’
in tegengestelde richting.
John
.93
ZILVER WINTER 2022 / 2023