2012-normalen for nynorsk rettskriving - Språkrådet

li – blir – vart – blittNemnda skriv (s. 178):Verta har tradisjonelt stor utbreiing på Vestlandet, men bli er i ferd med å trengja unna verta imange dialektar.Her saknar me ein diskusjon. Er dette ein konsekvens av overrisling frå bokmål?Kva strategi kan ein bruka for at nynorsken ikkje skal verta heilt unnatrengd avbokmål?Dette er eit overlag viktig verb. Attmed det tradisjonelle verta – vert – vart – vorte børein òg kanskje kunna bruka bli – blir – vart – vorte, som har svært stor utbreiing.Dette er tydeleg og på eigen grunn. Valfridomen bør ikkje gå lenger enn det, ellesvil det skapa inntrykk av rot i det sentrale ordtilfanget.Bokmålsvenlege normagentar vil nok velja bøyingsmønsteret som fell saman medbokmål bli – blir – blei – blitt og soleis setja nynorsken under press. Bokmål vil nokhelst bruka forma ble i preteritum.3.4.5 Supinum på i av sterke verbInkjekjønnspartisippet og supinum på -i vert teke ut or norma. Dette gjeld sjølvsagtòg for refleksive verb: Det har funnest.Me stør dette. Supinum på -i skiplar trekjønnssystemet i i-målet, og me meiner at i-målet bør halda fram å vera ein del av norma. Det vil ingen skade gjera. Det er einviktig del av tradisjonen, og so kan framtida avgjera lagnaden til i-målet no nårnynorsken skal dyrkast på sitt eige grunnlag.3.4.7.bNemnda føreslår denne valfridomen for verba dra(ga), la(ta) og ta(ka):dra(ga) – dreg – drog – drege el. dra – drar –drog – dradd/drattla(ta) – lèt – lét – late el. la – lar – let – lattta(ka) – tek – tok – teke el. ta – tar – tok – tattDette inneber at det vert mogleg med fullt samanfall med bokmål. Dette er sværtviktige og frekvente verb. Dei tradisjonelle formene bør vera eineformer. Det gjevbest indre samanheng òg, jf. drag, deltakar, arbeidstakar.3.4.7.d gje(va)Nemnda føreslår to bøyingsmønster:gje(va) – gjev – gav – gjeve el. gi – gir – gav – gitt