2012-normalen for nynorsk rettskriving - Språkrådet

Styret i Språkrådet kan ikkje senda eit rettskrivingsframlegg til Kulturdepartementetsom tek for mykje omsyn til at alle nynorskbrukarane skal få skriva korrekt innanforeit «breitt talemålsgrunnlag», i alle høve ikkje utan å karakterisera og systematiserakva breitt talemålsgrunnlag er. Då balanserer ikkje Språkrådet omsynet tiltalemålsgrunnlaget med omsynet til skriftmålstradisjonane.Dei språksosiologiske opplevingane alle i Noreg har til dagleg i 2011 tyder på attalemålet vårt har bokmål (og engelsk) som mal. Eg treng ikkje syna fram her korleisdet bokmålsbaserte talemålet i og ved Oslo når konstant ut til dei tusen heimane. Detveit styret i Språkrådet like godt eller vel så godt som meg.Dei personane, dei institusjonane og den staten som ynskjer at nynorsken skaloverleva og kunne vera ein jambyrdig talemålsmal med bokmålet, lyt difor perdefinisjon gå med på tanken om at nynorsken må vera «tydeleg, enkel og stram», ogdét som eit anna skriftmål enn bokmål.Difor finst det i 2011 fleire brennande spørsmål å svara tydeleg på i eirettskrivingsnemnd for nynorsk:Kva tyder «breitt talemålsgrunnlag» i mandatpunkt 3? Kva inneber svaret på dét forbalanseringa med skriftmåltradisjonen? Kva er skriftmåltradisjonen i nynorsk? Er hanikkje sprikjande? Jau. Difor står det då au «skriftspråktradisjonar» i mandatpunkt 3.Kva har alt dette tydd og innebore for Rettskrivingsnemnda? Har ho lagt ein plan forkorleis rettskrivingsframlegget systematisk skal balansera desse tilhøva i dennynorske verda?Skal alle norske dialektområde få «sine» former godkjende som landsfemnande i einynorsk rettskriving? Skal visse talemåtar hjå fleirtalet av norsktalande takast med irettskrivinga, og sjalta ut eller jamstillast med andre former som har skriftspråklegtradisjon?Under 1.3.3 «Kven er normagentane?» i Innstillinga står det mellom anna:«Forsking viser òg at nynorskbrukarane er mykje meir positive til variasjon enn detbokmålsbrukarane generelt er (Berg 1999, Selback 2001) Likevel har dei flestenynorskbrukarar ei kjensle av kva som er «markerte» former, og kva som er meirumarkert. Språkformene ein vel i ein gitt situasjon, kan på den måten gi uttrykk foridentitet.»Det kan sjå ut til at Rettskrivingsnemnda har teke med mange «markerte» former irettskrivinga, for slik å sikra at alle nynorskbrukarane kan skriva korrekt nynorsk meddei formene dei sjølve meiner er umarkerte. Resultatet når ein skal lesa dennenynorsken er at dei markerte formene florerer, akkurat på grunn av ynsket om åinnføra former som dei individuelle nynorskbrukarane kvar for seg meiner erumarkerte.Kvifor tenkjer ikkje desse nynorskbrukarane over at jamvel ordet «jeg» ikkje er så«markert» i skrift for dei fleste norsktalande som ordet «eg»? Fleirtalet av61