Inżynieria Ekologiczna Nr 2

62
IN¯YNIERIA EKOLOGICZNA NR 2
Transport konwekcyjny mo¿e byæ kontrolowany poprzez re¿im i wydatek zat³aczania
powietrza. Pozosta³e procesy s¹ zale¿ne od charakterystyki gruntu i zanieczyszczeñ, a najwolniejszy
z nich ogranicza szybkoœæ parowania. Procesy te powoduj¹ wzrost wymaganych
krotnoœci wymiany powietrza w stosunku do wartoœci wyznaczonych w oparciu o stê¿enia
zanieczyszczeñ w powietrzu porowym oraz wspó³czynniki opóŸnienia R m , a obserwowana
szybkoœæ desorpcji jest du¿o ni¿sza ni¿ tempo spadku stê¿enia w przep³ywaj¹cym powietrzu
(Grathwohl i in. 1990).
Przebieg zmian stê¿enia VOC w powietrzu porowym odzwierciedla trzy fazy wentylacji
(rys. 7): szybkie parowanie NAPL, po którym nastêpuje nag³e obni¿enie stê¿enia w
gazie wylotowym, zwi¹zane z dyfuzj¹ i parowaniem frakcji rozpuszczonych oraz tzw. „ogonowanie”
(„tailing”), zwi¹zane z desorpcj¹ i dyfuzj¹ zanieczyszczeñ z mikroporów i frakcji
organicznych.
3. Mikrobiologiczne aspekty biowentylacji
Spoœród autochtonicznej populacji mikroorganizmów w strefie aeracji, oko³o 10 5 ¸10 6
komórek w gramie gruntu wykazuje zdolnoœæ do biologicznej transformacji, a w sprzyjaj¹cych
warunkach (dostêpnoœæ tlenu, nutrientów: N i P) do mineralizacji wiêkszoœci ZR, stanowi¹cych
wy³¹czne Ÿród³o wêgla i energii w procesach metabolizmu (Atlas 1981, Bossert,
Bartha 1984, Gibson 1984, Malina 1993, Thomas i in. 1992). Mikroorganizmy nie zwi¹zane
z ziarnami gruntu i poruszaj¹ce siê w wodzie porowej, stanowi¹ce 1¸5% populacji w strefie
aeracji, odgrywaj¹ decyduj¹c¹ rolê w biodegradacji (Arvin i in. 1989, Robinson i in. 1990).
Biodegradacja
Biodegradacja alkanów, cykloalkanów oraz wêglowodorów aromatycznych wymaga tlenu
cz¹steczkowego do rozpoczêcia reakcji hydroksylacji, pierwszego etapu metabolizmu ini-
)$=$ , )$=$ ,, )$=$ ,,,
F]DV ZHQW\ODFML
Rys. 7. Typowy przebieg krzywej stê¿enia VOC w gazie wylotowym podczas biowentylacji