Inżynieria Ekologiczna Nr 2

TECHNOLOGIE ODOLEJANIA GRUNTÓW, ODPADÓW, ŒCIEKÓW
biowentylacji (Malina i in. 1995a, b, Malina i in. 1996a). Wysoki wydatek zat³aczania w
pierwszej fazie, zdominowanej przez transport VOC mo¿e byæ korzystny, stymuluj¹c parowanie
NAPL oraz zanieczyszczeñ lotnych o toksycznym poziomie stê¿eñ (Malina i in.
1997a). W biologicznej fazie biowentylacji g³ównym celem jest utrzymanie przep³ywu
powietrza na poziomie, przy którym biodegradacja nie jest ograniczona dostêpnoœci¹ tlenu,
co przede wszystkim determinuje jego wielkoϾ. W warunkach polowych van Eyk i
Vreeken (1993) zaobserwowali szybkie usuwanie VOC przy wydatku odpowiadaj¹cym
4-godzinnemu czasowi retencji powietrza w gruncie. Miller i in. (1993) stwierdzili optymalny
udzia³ biodegradacji przy krotnoœci wymiany powietrza porowego w ci¹gu doby wynosz¹cej
0.5, a po odparowaniu bardziej lotnych zwi¹zków, wzrost roli biodegradacji w
usuwaniu zanieczyszczeñ. Z punktu widzenia efektywnoœci wykorzystania powietrza podczas
biowentylacji, okresowe jego zat³aczanie wydaje siê najbardziej korzystne (Malina i
in. 1997b, Malina, Grotenhuis (b) – w przygotowaniu).
5. EfektywnoϾ biowentylacji gruntu
Biowentylacja jest efektywn¹ metod¹ remediacji gruntów strefy aeracji oraz ochrony
obszarów zasilania i ujêæ wód podziemnych, choæ nale¿y podkreœliæ ograniczenia jej stosowania
w du¿ej mierze zale¿ne od charakterystyki zanieczyszczeñ i warunków œrodowiskowych
(Malina, Szczepañski 1994). Spe³nienie ni¿ej wymienionych warunków ogólnych
pozwala na uzyskanie zadowalaj¹cych wyników remediacji gruntów metod¹ biowentylacji:
Рwysoka przepuszczalnoϾ hydrauliczna gruntu dla powietrza, tj. k > 1 m/d;
– warstwa homogeniczna, bez istotnych przewarstwieñ glin i torfów;
35 12 û 3$5
PP +J
EXWDQ
SHQWDQ
EHQ]HQ
WROXHQ
NV\OHQ
GHNDQ
QDIWDOHQ
SHQWDGHNDQ
KH[DGHNDQ
26, *1, &,( 35=(386=&=$/12 û &=$6 2'
68.&(68 '/$ 32:,(75=$
: