Cieplne właściwości dynamiczne grzejnika podłogowego

Tab. 5.4.
Cieplne właściwości dynamiczne grzejnika podłogowego
Wartości współczynnika aD zależnego od warstwy wykończeniowej podłogi oraz średnicy
zewnętrznej przewodu. Źródło: [55], [83].
gdzie:
Rλ,B
[m 2 ·K/W]
T
[ m ]
0 0,05 0,1 0,15
0,050 1,013 1,013 1,012 1,011
0,075 1,021 1,019 1,016 1,014
0,100 1,029 1,025 1,022 1,018
0,150 1,040 1,034 1,029 1,024
0,200 1,046 1,040 1,035 1,030
0,225 1,049 1,043 1,038 1,033
0,300 1,053 1,049 1,044 1,039
0,375 1,056 1,051 1,046 1,042
Średnią temperaturę na powierzchni podłogi obliczyć można ze wzoru:
39
aD
q
= t + [ ° C]
(5.31)
h
ts i
q – gęstość strumienia ciepła obliczona zgodnie ze wzorem (5.26), [W/m 2 ],
ti – średnia temperatura powietrza w pomieszczeniu, [°C],
h – całkowity współczynnik przejmowania ciepła z powierzchni grzejnika podłogowego
(w normie przyjęty jako stały i równy 10,8 W/m 2 ·K), [W/m 2 ·K].
5.3. Metoda żebra
Stosowane w powierzchniach ożebrowanych żebra mają najczęściej niewielką grubość
i dużą przewodność cieplną. Przy tych założeniach przyjąć można, że temperatura
w przekroju poprzecznym żebra jest stała. Jako żebro w tej metodzie traktuje się warstwę,
w której ułożona jest wężownica.
Założenia upraszczające przyjęte w metodzie żebra:
− powierzchnia grzejnika podłogowego jest znacznie większa w stosunku do grubości płyty
grzejnej,
− przewody grzejne umieszczone są w płycie jednorodnej o współczynniku przewodzenia
ciepła λb,
− płyta grzejna z obu stron graniczy z powietrzem o temperaturze ti,