? ??????????? ???????????????? ??? ???????????? - the new users ...

την περιχαράκωση του πολιτικού του χώρου, η
περίπτωση της συντηρητικής παράταξης χρίζει
προσεκτικότερης ανάγνωσης.
∆υστυχώς οι ευκαιριακές συµµαχίες µε στόχο
εκλογικά οφέλη δεν εξηγούν επαρκώς το ζήτηµα της
ιδεολογικής συµπόρευσης Νέας ∆ηµοκρατίας και
ΚΚΕ. Ούτε και οι περισσότερο επιστηµονικές
ερµηνείες περί της απουσίας εγχώριας αστικής
τάξης.
Μία εξήγηση ίσως θα ήταν η ιστορική συγκρότηση
της εγχώριας πολιτικής σκηνής, όπου η
επαγγελµατική και κοινωνική ανέλιξη καθορίζονταν
σε µεγάλο βαθµό από το πλέγµα των τζακιών, της
οικογενειοκρατίας και των πολιτικών φρονηµάτων.
Υπό αυτές τις συνθήκες τα στελέχη της συντηρητικής
παράταξης ποτέ δεν ένιωσαν την ανάγκη να
επεξεργαστούν και να αρθρώσουν ένα σύνολο ιδεών
που να αντανακλά τους στόχους και τα ιδιαίτερα
συµφέροντά τους, καθώς η άκοπη ανάδειξη στα
κέντρα εξουσίας ήταν εξασφαλισµένη. Η διαιώνιση
αυτής της κατάστασης οδήγησε σήµερα στην
ανάδειξη µίας γενιάς πολιτικά απαίδευτων και
ηµιµαθών στελεχών που συχνά εντυπωσιάζονται από
εξίσου ηµιµαθείς αριστερούς διανοούµενους και τους
πανεπιστηµιακούς του ενός συγγράµµατος (βασικά
του διδακτορικού τους).
Έτσι, ακόµη και σήµερα το στελεχιακό δυναµικό της
Νέας ∆ηµοκρατίας παραµένει, σε µεγάλο βαθµό,
πολιτικά απαίδευτο, αδύναµο και απρόθυµο να
αρθρώσει ένα συνεκτικό πολιτικό αντίλογο στη
δογµατική Αριστερά, και υπεύθυνο για την
καταθλιπτική έλλειψη ιδεολογικής αντιπαράθεσης
στη χώρα µας, µε προφανείς επιπτώσεις στο πολιτικό
σύστηµα.
Στον Λένιν αποδίδεται (αν και αµφισβητείται η
πατρότητά της) η φράση «χρήσιµοι ηλίθιοι», που
περιέγραφε εκείνους τους αστούς των δυτικών
δηµοκρατιών που εµφανίζονταν ως πρόθυµοι
απολογητές του κοµµουνιστικού ολοκληρωτισµού.
∆ιαβάζοντας το πραγµατικά απολαυστικό πρόσφατο
αφιέρωµα του «Ιού» για την επιρροή του µαρξισµού
στον πρόεδρο και τα στελέχη της Νέας ∆ηµοκρατίας,
µπαίνει κανείς στον πειρασµό να αναρωτηθεί µήπως
ο ρώσος επαναστάτης, πέρα από την αναπόφευκτη
οικοδόµηση του σοβιετικού κοµµουνιστικού
παραδείσου, είχε προβλέψει και την εµφάνιση της
ελληνικής ∆εξιάς.
Rooster Review
ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΛΙΝΤΜΠΛΑΝΤ ΚΑΙ
Ο ∆ΑΡΒΙΝΟΣ
Τάκης Μίχας
Οι συζητήσεις των τελευταίων ηµερών σχετικά µε την
καταδίκη κοµµουνισµού / εθνικοσοσιαλισµού
(ναζισµού) από το Συµβούλιο της Ευρώπης έφεραν
ξανά στο προσκήνιο τη συζήτηση για τις οµοιότητες/
διαφορές των δύο αυτών ιδεολογιών. Οπως έχει
συχνά παρατηρηθεί, τόσο ο εθνικοσοσιαλισµός όσο
και ο κοµµουνισµός αντιπροσωπεύουν τις ακραίες
µορφές ενός τρόπου σκέψης που θέτει το σύνολο
πάνω από τα άτοµα που το απαρτίζουν, ενώ
παράλληλα αρνείται ότι τα φυσικά δικαιώµατα του
ατόµου -στο βαθµό στον οποίο αναγνωρίζονται-
υπερισχύουν των δικαιωµάτων του συνόλου (της
φυλής, της τάξης κ.λπ.). Παράλληλα και οι δυο
αυτές φιλοσοφίες τονίζουν ότι το άτοµο οφείλει να
θυσιάζεται για το καλό του συνόλου. Απ' αυτή λοιπόν
τη σκοπιά, οι δυο αυτές πολιτικές αντιλήψεις
αποτελούν τις ακραίες µορφές ενός τρόπου σκέψης
που σε λιγότερο ακραίες µορφές είναι ευρύτατα
διαδεδοµένος.
Για πολλά χρόνια αυτός ο τρόπος σκέψης εθεωρείτο
ότι εναρµονιζόταν και είχε επιστηµονικό υπόβαθρο
στη θεωρία της εξέλιξης. Συγκεκριµένα, στην
περίφηµη θεωρία της «επιλογής της οµάδας».
Σύµφωνα µε αυτή τη θεωρία, µια οµάδα της οποίας
τα µεµονωµένα µέλη είναι πρόθυµα να θυσιαστούν
για το καλό της έχει περισσότερες πιθανότητες να
επιβιώσει από µια ανταγωνιστική οµάδα, στην οποία
τα άτοµα δίνουν προτεραιότητα στα εγωιστικά τους
συµφέροντα. Αυτό θα είχε αποτέλεσµα όσον αφορά
την εξέλιξη ότι αφενός ο κόσµος θα περιλάµβανε
κυρίως οµάδες των οποίων τα µέλη θα ήσαν έτοιµα
να θυσιαστούν για το καλό της οµάδας και αφετέρου
ότι τα χαρακτηριστικά τα οποία θα έτειναν να
επικρατήσουν στα άτοµα θα ήταν η αυτοθυσία και ο
αλτρουισµός. Θα επιβίωναν, µε άλλα λόγια, τα άτοµα
τα οποία θα ήταν έτοιµα να δράσουν «για το καλό της
οµάδας» ή «για την επιβίωση του είδους».
Ήταν ασφαλώς µια ελκυστική θεωρία στο βαθµό που
εναρµονιζόταν µε τις κυρίαρχες ιδεαλιστικές
αντιλήψεις για το ρόλο του ατόµου. Όµως πολύ
γρήγορα τα ρήγµατα αυτής της αντίληψης δεν
άργησαν να φανούν.
13