? ??????????? ???????????????? ??? ???????????? - the new users ...

48
ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ:
ΟΤΑΝ 3-4 ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ
ΕΠΙΤΥΧΟΥΝ ΟΣΑ ΚΑΜΙΑ
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Γιάννης Λάριος
Η έννοια της εθνικής ανταγωνιστικότητας βρίσκεται
επιτέλους, έπειτα από πολλά χρόνια, στο προσκήνιο!
Το 2005 αποτέλεσε το πρώτο έτος που της
αφιερώσαµε, αν και κάθε χρονιά θα έπρεπε να
ορίζεται ως «έτος ανταγωνιστικότητας»….
Για πολλά έτη, η χώρα επαναπαύθηκε στους
υψηλότερους συγκριτικά µε άλλες ευρωπαϊκές
χώρες, ονοµαστικούς ρυθµούς ανάπτυξης. Τo σύνολο
των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών, ασχέτως
ποιότητας ή καινοτοµίας, παρέµεινε ανταγωνιστικό
έως το 2000 αξιοποιώντας στο έπακρο ουσιαστικά
ένα µοναδικό «εργαλείο» που ονοµαζόταν διολίσθηση
της δραχµής.
Ωστόσο, ήλθε η ώρα να αντιµετωπίσουµε κατάµατα
την πραγµατικότητα που µας «αποκάλυψε» η
συµµετοχή µας στην ONE: κατά την περίοδο 2000-
2003 η Ελλάδα εµφανίζεται κάθε χρόνο πτωτική
στην διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας του World
Economic Forum.
Επιτύχαµε υψηλούς ρυθµούς ανάπτυξης, χωρίς
ωστόσο να δηµιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας,
χωρίς να διακριθούν επιχειρηµατικοί κλάδοι διεθνώς
και χωρίς η προοπτική της Ολυµπιάδας να φέρει
ουσιαστικά δοµικές αλλαγές, ωθώντας µας µπροστά.
Η συνειδητοποίηση του προβλήµατος
ανταγωνιστικότητας, όπως τώρα τη βιώνουµε,
αποτελεί µια καλή αρχή για την αντιµετώπισή του,
αλλά δεν αρκεί.
To κρίσιµο ερώτηµα παραµένει: υπάρχουν
«συνταγές» που εξασφαλίζουν επιτυχία;
Οι διεθνείς «συνταγές» και …. Αποτυχίες
Υπάρχουν ουσιαστικά δύο τρόποι για να καταρτίσει
κανείς µια επιτυχηµένη πολιτική για την
ανταγωνιστικότητα: ο πρώτος τρόπος είναι να
Rooster Review
ληφθούν τα εκτιµώµενα ως ορθά µέτρα πολιτικής, να
µετρηθούν οι επιπτώσεις, και να …. γυρίσει ο χρόνος
πίσω ώστε να γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις όπου
απαιτείται, γεγονός βέβαια που µπορεί να συµβεί
µόνο στα µυθιστορήµατα επιστηµονικής φαντασίας!
Ο δεύτερος τρόπος, είναι να παρακολουθήσουµε την
αντίστοιχη πορεία άλλων χωρών σε προγενέστερους
χρόνους. Να αναλύσουµε τις δικές τους δοκιµές
πολιτικών, να αξιολογήσουµε τις αποτυχίες και
επιτυχίες τους και να προσπαθήσουµε να
µεταφέρουµε τις καταλληλότερες από αυτές στην
ελληνική πραγµατικότητα.
Μέχρι την ουσιαστική συνειδητοποίηση του
προβλήµατος ανταγωνιστικότητας στις αρχές του
2004, οι ακολουθούµενες στην Ελλάδα πολιτικές
αποτελούσαν κακέκτυπο αυτού που ονοµάζεται
“Washington Consensus”….
Η Βραζιλία, η Ρωσία, η Αργεντινή, η Πολωνία, το
Μεξικό, η Ινδία, η Χιλή, η Νέα Ζηλανδία και
δεκάδες άλλες αναπτυσσόµενες οικονοµίες, καθ’ όλη
τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 θεώρησαν πως
αρκεί να εφαρµοστεί το µίγµα πολιτικής που
περιλαµβάνεται στο «Washington Consensus»,
δηλαδή ευρείες ιδιωτικοποιήσεις, διατήρηση του
πληθωρισµού σε χαµηλά επίπεδα, ευελιξία την
συναλλαγµατική ισοτιµία, απελευθέρωση των αγορών
κλπ., για να επιτευχθεί η ζητούµενη εθνική
ανταγωνιστικότητα.
∆υστυχώς, οι προσπάθειες αυτές δεν καρποφόρησαν.
Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες χώρες, δεν
κατόρθωσαν να αλλάξουν ουσιαστικά την
ανταγωνιστική τους θέση στον παγκόσµιο χάρτη, όχι
βέβαια γιατί τα παραπάνω µέτρα είναι στη λάθος
κατεύθυνση, αλλά γιατί αποτελούν απλώς τις
απαραίτητες προϋποθέσεις.
Τόσο οι ιδιωτικοποιήσεις, η διατήρηση χαµηλού
πληθωρισµού, όσο και ο έλεγχος των ελλειµµάτων, η
απελευθέρωση των αγορών και η ευελιξία στην αγορά
εργασίας, αποτελούν την απαραιτήτως αναγκαία
αλλά όχι ικανή συνθήκη για την ανταγωνιστικότητα.
Η αποτυχία των κεντρικά οριζόµενων
βιοµηχανικών πολιτικών
Επιπρόσθετα των παραπάνω, ιδιαίτερα στην
Ευρωπαϊκή αγορά αλλά και στην Ιαπωνία και αλλού,
εκτιµήθηκε πως η κρίσιµη παράµετρος για τη
βελτίωση της θέσης της εκάστοτε χώρας, είναι η
ισχυροποίηση της βιοµηχανίας µέσω κεντρικών
πολιτικών ενίσχυσης συγκεκριµένων υποκλάδων και
η διατήρηση του «κλειστού χαρακτήρα» των αγορών,
ώστε να αποκρουσθούν οι κίνδυνοι διείσδυσης ξένων
επιχειρήσεων στις εγχώριες αγορές.