? ??????????? ???????????????? ??? ???????????? - the new users ...

16
Όσοι διανοούµενοι προσπάθησαν να αντισταθούν σε
αυτόν τον ολοκληρωτικό οδοστρωτήρα αίµατος
εκτοπίστηκαν, εκτελέστηκαν, κλείστηκαν σε
ψυχιατρεία και ελάχιστοι τυχεροί εξορίστηκαν στο
εξωτερικό (όπου κάποιοι όπως ο Μαρκώφ
δολοφονήθηκαν). Το "Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ" του
Αλεξάντερ Σολζενίτσιν ήταν µια σπάνια καθαρή µατιά
κάτω από το σιδερένιο πέπλο της σταλινικής
προπαγάνδας. Το έργο της Τσεκά, της GPU, της
NKVD και της KGB δεν έλαβε ποτέ την "αναγνώριση"
που του άξιζε.
Από τα θύµατα των πολιτικών διώξεων, µε ιδιαίτερη
µανία καταδιώχθηκαν οι υπόλοιπες πολιτικές
δυνάµεις του αριστερού χώρου. Μόνο το 1925 η
GPU "εξάρθρωσε" 81 οργανώσεις αναρχικών, 14
οργανώσεις µενσεβίκων, 6 οργανώσεις
σοσιαλεπαναστών της δεξιάς, 7 οργανώσεις
σοσιαλεπαναστατών της αριστεράς, 117 οργανώσεις
"διάφορων διανοούµενων", 24 οργανώσεις
"µοναρχικών", 85 οργανώσεις "κληρικών" και
"αιρετικών" και 675 οµάδες κουλάκων. Η επιθετική,
αδιάλλακτη και βίαιη ιδεολογία του Λένιν και των
Μπολσεβίκων πολέµησε µε λύσσα κάθε πολιτική
διαφορετικότητα συνθλίβοντας κάθε αντίθετη φωνή,
ακόµα και όσων τη βοήθεια χριεάστηκε στα πρώτα
στάδια της επανάστασης. Και γι'αυτό αξίζει την
καταδίκη της πρώτα και κύρια από τον χώρο που
ξεκίνησε και στη συνέχεια έπνιξε.
Αυτά που ένα αιµοσταγές καθεστώς είχε το θάρρος
να αναγνωρίσει κάνοντας τη αυτοκριτική του, η
σηµερινή ιδεολογική τύφλωση αρνείται ακόµα να τα
δει. Αντί το µέγεθος και µόνο της θηριωδίας να τους
παγώνει το αίµα, σήµερα γινόµαστε δέκτες της
χονδροειδούς γκαιµπελικής προπαγάνδας τους. Οι
εχθροί της δηµοκρατίας, του πολιτικού
πλουραλισµού, των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, της
ανεξαρτησίας της σκέψης και της άποψης όχι µόνο
δεν ηττήθηκαν στη χώρα µας, αλλά κατάφεραν να
γίνουν ιδεολογικό κατεστηµένο, όπως απέδειξε η
σύµπλευση µαζί τους του συνόλου σχεδόν του
πολιτικού φάσµατος στο ζήτηµα της καταδίκης των
εγκληµάτων των κοµµουνιστκών καθεστώτων από το
Συµβούλιο της Ευρώπης.
Rooster Review
ΓΑΜΟΣ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ...ΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ;
Λίνα Παπαδοπούλου
Α. Η αποδόµηση ενός παµπάλαιου ορισµού
Γάµος είναι η «ένωσις ανδρός και γυναικός και
συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και
ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία», σύµφωνα µε τον
κλασικό ορισµό του νοµοδιδασκάλου του Ρωµαϊκού
δικαίου, Μοδεστίνου.
Τα περισσότερα από τα συστατικά στοιχεία του
ορισµού αυτού επιβίωσαν στους αιώνες, για να
αποδοµηθούν το ένα µετά το άλλο κατά τη διάρκεια
του 20ου αιώνα: αµφισβητήθηκε καταρχάς η δια
παντός «συγκλήρωσις» του βίου, καθώς επιτράπηκε
το διαζύγιο. Όσο και αν η ένωση των δύο βίων
γινόταν δια θείου µυστηρίου, η αναγνώριση
δυνατότητας λύσης του γάµου ήταν αναπόφευκτη
προκειµένου ο θεσµός προσαρµοστεί στις
πραγµατικές κοινωνικές ανάγκες και να επιβιώσει.
Κατά δεύτερο λόγο, αµφισβητήθηκε η φύση του ως
«θείου δικαίου κοινωνία». Ο θετικισµός και o
κοσµικός χαρακτήρας του κράτους, παρακολούθηµα
του διαφωτισµού και του ορθού λόγου, οδήγησαν
σταδιακά στην αποθρησκειοποίηση του γάµου. Ο
τελευταίος αποτελεί κυρίως µια σύµβαση του
αστικού δικαίου µε έντονα τα προσωπικά στοιχεία,
και γιαυτό διαφορετική από τις υπόλοιπες αστικές
συµβάσεις, αλλά µε κύρια χαρακτηριστικά την
ελεύθερη βούληση σύναψής της και τη δυνατότητα
λύσης της. Ο θρησκευτικός χαρακτήρας του γάµου
επιβιώνει σε όλες τις θρησκείες, ένα κοσµικό και
θρησκευτικά ουδέτερο συνταγµατικό κράτος, ωστόσο,
οφείλει να συνδέει τις νοµικές συνέπειες του γάµου
µε την πολιτική, δηλ. νοµική και όχι θρησκευτική,
σύναψή του.
Το τελευταίο στοιχείο που έρχεται να αφαιρεθεί από
τον ορισµό –και έχει ήδη αφαιρεθεί σε κάποιες
χώρες, όπως η Ολλανδία και το Βέλγιο, είναι η
διαφορετικότητα των φύλων: η αστική σύµβαση του
γάµου έχει καταστεί στις χώρες αυτές ανεξάρτητη
από το φύλο των συµβαλλοµένων µερών, όπως και
κάθε άλλη εξάλλου αστική σύµβαση, εξέλιξη που
συναντά ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές
αλλά και ορκισµένους εχθρούς. Το ζήτηµα έχει
αναχθεί σε προµετωπίδα του πολιτικού
φιλελευθερισµού και εξισωτισµού και σε αιχµή του
δόρατος εναντίον των φιλελεύθερων ιδεών για τους
νεοσυντηρητικούς κύκλους. Γιατί όµως? Ποια είναι