DPMS Thesis April 2008_hacking thrown away objects in the public ...

επίκληση στο βωµό της αφαίρεσης υλικότητας, λόγω της µη ένταξης στη συνολική δοµή της σκέψης τη συγκεκριµένη χρονική στιγµή, στο εσωτερικό ενός
καθορισµένου χώρου.
Το να αλλάζουν οι τρόποι µε τους οποίους βλέπουµε τα σκουπίδια σηµαίνει να αλλάζουν οι σχέσεις µε τον εαυτό µας και την κοινωνία 15 . H
ύπαρξη των πεταµένων αντικειµένων, που πολλές φορές εµπίπτουν στη σφαίρα των σκουπιδιών, µπορεί να ξεκινάει ως: καταστροφή, αηδία, αποστροφή.
Στο βιβλίο Trash o J. Knechtel ορίζει συνοπτικά τα πεταµένα αντικείµενα και γενικά τα σκουπίδια ως εξής: το άδειο (the emptied out), το χρησιµοποιηµένο
(the used up), το σπασµένο (the broken), το χαµένο (the lost), το αποφυώδες (the outgrown), το παλιό (the obsolete), το εξορισµένο (the dispossessed),
αυτό που αφέθηκε πίσω (the left behind) 16 . Η συγκεκριµένη πολυπλοκότητα των σχέσεών µας µε τα σκουπίδια, σηµατοδοτείται µε τους τρόπους που αυτά
µπορούν να µας επιφέρουν αναστάτωση µε την πλεονάζουσα ενέργεια που περικλείουν και να µας κάνει να σκεφτούµε για το τι τελικά είναι τα πεταµένα
αντικείµενα 17 . Υιοθετείται η άποψη του Barry Allen, ο οποίος αναφέρει, πως τα πεταµένα αντικείµενα σχεδόν πάντα έχουν κάποιο παρελθόν, µια χρήση
που έχει εξαντληθεί, όπως ένας ηλικιωµένος άνθρωπος. Μπορεί τα πεταµένα αντικείµενα να µην είναι άνθρωποι, όµως παρόλα αυτά είναι έντονα
κοινωνικοποιηµένα τεχνήµατα. Πρόκειται συνεχίζει για ξοδεµένα αποµεινάρια δουλειάς σχεδιασµού και τεχνάσµατος. Συνεπώς γίνεται εισαγωγή ενός
καινούριου όρου όσον αφορά τα σκουπίδια και στην υπόθεση εργασίας όσον αφορά πιο συγκεκριµένα τα πεταµένα αντικείµενα.
“trash may be inhuman, but it is an intensely socialized artefact.” 18
“trash is the spent remnants of works of design and artifice”
Κατά επέκταση λοιπόν τα πεταµένα αντικείµενα, ως τεχνήµατα αναζητούν το σεβασµό της ακεραιότητάς τους 19 . Συµπληρωµατικά καταθέτει ο B.
Allen πως τα σκουπίδια είναι ηθικό πρόβληµα και φτάνει στο σηµείο να τα παρουσιάζει ως ηθικά όντα επίσης. Επεξηγεί µε αναφορά του στο Bruno Latour,
πως «η ηθική εγγράφεται από την αρχή στα αντικείµενα και χάρη σε αυτό µας επιβάλλουν να τα υπηρετούµε» 20 . Στην αντίθετη άποψη που λέει µα δεν
είναι δυνατόν να συνδέουµε την ηθική µε τα σκουπίδια ο ίδιος απαντά. Αυτό που αποκαλούµε ως ηθική είναι το λαϊκό όνοµα γι’αυτό που ένας ιστορικός
της φύσης θα αποκαλούσε κοινωνικά ένστικτα. Με βάση την εµπειρία και την κατανόηση, µπορούµε να επεκτείνουµε τον κύκλο της συµπάθειας µας πέρα
από το είδος µας, σε άλλα ζώα, σε άλλα δένδρα, σε άλλα τεχνήµατα και όλα αυτά µαζί να τα δούµε ως αλληλένδετα για ένα κοινό µέλλον. Η ύπαρξη των
σκουπιδιών και κατ’ επέκταση και των πεταµένων αντικειµένων είναι και ένα θέµα χειρισµού της διάθεσης αλλά και της γνώσης, όπως υποστηρίζει ο B.
Allen. Η διάσπαρτη ύλη, απεικονίζει επίσης τις λαθεµένες προσπάθειες αυτής της συνύπαρξης, καθώς και αποτυχίας να τεθεί η γνώση και ο σχεδιασµός
σε σωστή βάση. Όταν απορρίπτουµε για παράδειγµα ένα αντικείµενο, είναι επειδή δεν έχουµε άλλη επιλογή και αυτό είναι µια αποτυχία της γνώσης 21 .
Όλοι µας γνωρίζουµε για παράδειγµα πως ένα κουτάκι από χυµό, πρέπει να το πετάξουµε. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή γιατί κανείς δεν ξέρει τι άλλο θα
µπορούσε να κάνει µε αυτό. Φτιάχτηκε έτσι για να ανατρέψει τελικά την ίδια τη γνώση που το σχεδίασε και παρασκεύασε.
Ο κάδος απορριµµάτων, είναι ο τόπος συλλογής των πεταµένων αντικειµένων (τεχνηµάτων), γύρω από τον οποίο δρα καθηµερινά µια
συλλογικότητα. Θα προσθέταµε, παραφράζοντας τη φράση του Δ. Παπαλεξόπουλου, ότι η αποβολή, η καταστροφή, το τέλος µιας χρήσης αλλά και η
12
15 Gay Hawkins and Stephen Muecke, Culture and Waste-The Creation and Destruction of Value, Rowman & Littlefield Publishers, Inc., 2003, σ. xiv.
16 John Knechtel, ό.π., σ. 8.
17 Gay Hawkins and Stephen Muecke, ό.π., αναφορά στον David Halperin, σ. xv.
18 John Knechtel, Trash, Alphabet City, MIT Press, 2007, βλ. Barry Allen, The Ethical Artifact: Trash, σ. 208.
19 Ό.π., σ. 208.
20 Ό.π., σ. 209.
21 Ό.π., σ. 211