DPMS Thesis April 2008_hacking thrown away objects in the public ...

3 . 0 Π Ε Ι Ρ Α Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Φ Α Ρ Μ Ο Γ Ε Σ ( T R A S H F O R M A T I O N S )
58
“Where knowledge is potent, artifacts are recycled, used instead of trashed.
Only when knowledge is weakened by reaching its current limit does trash appear.
Trash is generated where knowledge ends.” 175
Το συγκεκριµένο κεφάλαιο έχει διπλή υπόσταση ως κείµενο, καθώς µπορεί εν µέρει να διαβαστεί αυτόνοµα, αλλά την ίδια στιγµή λειτουργείκαι ως
επέκταση της λογικής για το αποτέλεσµα της δυνητικοποίησης του αντικειµένου. Πρόκειται να γίνει µια αναφορά σε διαδικασίες επανάχρησης, µέσα από
πειραµατισµούς ή καθαρές εφαρµογές, στο χώρο των τεχνών και της αρχιτεκτονικής. Αν η αρχιτεκτονική είναι ένα τέχνηµα, ή όπως αναφέρει και ο
Σιδέρης 176 µια τέχνη σύλληψης µηχανών οι οποίες συντρέχουν στην αντίληψη ή στην εφεύρεση νέων χρήσεων, τότε οι εφαρµογές για τις οποίες γίνεται
λόγος συντρέχουν στην αντίληψη ή στην εφεύρεση νέων επαναχρήσεων του αντικειµένου σε σώµα αρχιτεκτονικό. Το πεταµένο αντικείµενο, ως µετααντικείµενο,
επεκτείνεται σε µια άλλη τοπικότητα άλλης κλίµακας και µετατρέπεται σε επιµέρους τµήµα ενός νέου πλέγµατος υλικοτήτων. Γίνεται λόγος για
µετάβαση χρήσης, ώστε τίποτα να µη θυµίζει τον αρχικό σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε, αφού αφοµοιώνεται µέσα σε ένα νέο περιβάλλον. Όπως
αναφέρει και ο Barry Allen, το πιο εντυπωσιακό πράγµα σε σχέση µε τα σκουπίδια της σηµερινής εποχής, είναι το πόσο καλά φτιαγµένα είναι. Οπότε τι κι
αν δεν εξυπηρετούν την αρχική λειτουργία για την οποία κατασκευάστηκαν, όταν είναι δυνατόν να εξυπηρετούν το ίδιο καλά τόσες άλλες µε τη δηµιουργία
ενός νέου τεχνάσµατος; Στο άρθρο του, 177 “The ethical artifact: on trash”, αναφέρει επίσης πως είναι ωραίο να ζει κανείς σε ένα κόσµο που µπορεί να
αποκατασταθεί, σ’ένα κόσµο που τα τεχνήµατα αξίζει τον κόπο να επισκευαστούν. Αντιθέτως, ένας κόσµο που τα αντικείµενά του είναι κακοφτιαγµένα
(badly made), που τίποτα δεν αξίζει τον κόπο της επιδιόρθωσης ή της επανάχρησης, είναι ένας κόσµος throw-away που αντικαθιστά τα αντικείµενά του µε
όµοια µε αυτά που πετάει διαρκώς και ασταµάτητα. Η χειρονοµία της επανάχρησης, συνεχίζει o Allen, είναι µια άρνηση να δεχτεί κάποιος πως η τέχνη και
η γνώση έχει εξαντλήσει τα όριά της, πως τίποτα περισσότερο δεν µπορεί να γίνει, τίποτα περισσότερο δεν µπορεί συµβεί, µε ένα από αυτά τα
αντικείµενα.
Η συγκεκριµένη ενότητα, αφιερώνεται σε µια σειρά από καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, φοιτητές, καθηγητές και καθηµερινούς ανθρώπους, οι οποίοι µε
µια ποικιλία χειρισµών επανάχρησης υλοποιούν µια νέα ενεργοποίηση, µέσα από πράξεις σχεδιασµού του πεταµένου αντικειµένου, αναδεικνύοντας τη
δυναµική που αυτό φέρει. Ένα µαύρο κουτί ή ένα οποιοδήποτε πεταµένο αντικείµενο, µετατρέπεται σε πεδίο προβληµατισµού, για την τροφοδότηση νέων
πιθανών χρήσεων και επανατοποθετήσεων, βασισµένες σε µια σειρά διαφορετικών σεναρίων κάθε φορά. Θα ακολουθήσει λοιπόν µια συνοπτική αναφορά
παραδειγµάτων επανάχρησης, των οποίων η αξιολόγηση έγινε κατά σειρά, µε µοναδικό κριτήριο το µέγεθος του ρυθµού µεταβολής της εντροπίας, κατά
την διαδικασία της εφαρµογής της κάθε µεθόδου. Ας σηµειώσουµε εδώ, πως η ταξινόµηση και κατάταξη των εφαρµογών στην εκάστοτε κατηγορία,
βασίζεται περισσότερο σε µια κρίση υποθετική και γι’ αυτό τα όρια ανάµεσα στη µια µέθοδο και την άλλη πολλές φορές συγχέονται, ενώ η κάθε εφαρµογή
φέρει ορισµένα από τα χαρακτηριστικά των άλλων µεθόδων.
175 John Knechtel, Trash, Alphabet City, MIT Press, 2007, βλ. Barry Allen, The Ethical Artifact: on Trash, σ. 204
176 Site: http://www.ntua.gr/archtech/forum/sideris/sideris_keimeno.htm
177 John Knechtel, ό.π., σ. 201