DPMS Thesis April 2008_hacking thrown away objects in the public ...
DPMS Thesis April 2008_hacking thrown away objects in the public ...
DPMS Thesis April 2008_hacking thrown away objects in the public ...
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
είναι οι βασικές κατευθύνσεις στο σχεδιασµό µιας πλατφόρµας δυνητικοποίησης, µέσα από τρεις διαδοχικές φάσεις. Η µετατροπή των αντικειµένων σε<br />
µετα-αντικείµενα περνά µέσα από τη διαδικασία της διάδοσης της πληροφορίας και της δυνητικοποίησης τους. Οι συλλογικότητες που αναπτύσσονται<br />
γύρω από κάθε κόµβο καθορίζουν, σε µεγάλο βαθµό και µέσα από διαδραστικές πράξεις, το µετά της αφαίρεσης των πεταµένων αντικειµένων και τη<br />
δυνατότητα ανατροπής της προδιαγεγραµµένης πορείας τους. Η µετατροπή ενός πεταµένου αντικειµένου σε µετα-αντικείµενο συνιστά µια πράξη <strong>hack<strong>in</strong>g</strong>.<br />
Χακεύω (στα ελληνικά) ένα πεταµένο αντικείµενο, σηµαίνει εφαρµόζω την αφαίρεση στην πληροφορία και εκφράζω τη δυνατότητα να υπάρξουν νέοι<br />
κόσµοι 3 µέσα από την επινόηση µιας νέας πιθανής χρήσης.<br />
Στο τρίτο κεφάλαιο η πιθανότητα διαφυγής του πεταµένου αντικειµένου αποτελεί µια νέα ενεργή πραγµατικότητα, αφού µελετώνται εφαρµογές<br />
δυνητικοποίησης του πεταµένου αντικειµένου στην τέχνη και την αρχιτεκτονική. Τίθεται το ζήτηµα της γνώσης και του πειραµατισµού ως ικανές συνθήκες<br />
να µετασχηµατίζουν το θεωρητικά άχρηστο αντικείµενο λίγο πριν την καταστροφή του, σε χρήσιµο και ενεργό µέσα ένα νέο δίκτυο σχέσεων. Ο Barry Allen<br />
αναφέρει πως όταν η γνώση φτάνει στα όρια της, όταν εξαντλείται, τότε µονάχα εµφανίζονται τα σκουπίδια και κατ’ακολουθία τα πεταµένα αντικείµενα.<br />
Μέσα από το πρίσµα αυτό ανοίγει ένα πεδίο µετασχηµατισµών (trashformations), άλλοτε των σκουπιδιών και των πεταµένων αντικειµένων και άλλοτε του<br />
ίδιου του χώρου που µπορεί να αντιµετωπίζεται ως σκουπίδι, µε σκοπό να προκύψει µια νέα προοπτική στην εξέλιξη του κύκλου ζωής τους. Εξετάζοντας<br />
ένα ευρύ φάσµα παραδειγµάτων από την τέχνη και την αρχιτεκτονική, ανακαλύπτουµε ότι οι πρακτικές δυνητικοποίησης µπορούν να διακριθούν σε 6<br />
βασικές κατηγορίες, µε βάση τη µεθοδολογική τους προσέγγιση. Με όρους εντροπίας, αναλύουµε τις διαφορετικές µεθόδους µε την εξής σειρά: Επινόηση<br />
νέας χρήσης του αντικειµένου, επανάχρηση χώρου, προσαρµογή σε νέο περιβάλλον, κολάζ, µετασχηµατισµός και υλική µετάλλαξη. Καλλιτέχνες,<br />
αρχιτεκτονικές οµάδες και ρεύµατα, εστιάζουν στο µετά των χρονοτοπικών θραυσµάτων για τη µετάβαση της ζωής του πεταµένου αντικειµένου σε ένα νέο<br />
πλαίσιο. Ενδεικτικά αναφέρουµε το Merzbau του Kurt Schwitters µε αφετηρία το 1923, το κίνηµα Garbage Hous<strong>in</strong>g της δεκαετία του ’70, τον Τάκη Ζενέτο<br />
µε το όραµα της Ηλεκτρονικής Πολεοδοµίας και τα χωροδικτυώµατα φτιαγµένα από υλικά απορριµµάτων, του Rural Studio της δεκαετίας του ’90, την<br />
αρχιτεκτονική οµάδα Lo/tek από τα µέσα της δεκαετίας του ’90 στη Νέα Υόρκη και τέλος τις πειραµατικές εφαρµογές υλικής µετάλλαξης της Λυδίας<br />
Καλλιπολίτη το 2004. Θεωρούµε πως µια σειρά από χειρισµούς επανάχρησης ή αλλιώς χακέµατος είναι δυνατόν να προκύψει, αν η αντιβιτρίνα λειτουργεί<br />
ως καταλύτης δράσεων ενός πλήθους συλλογικοτήτων, σε ένα µηχανισµό που διασυνδέει το τοπικό µε το ψηφιακό για την ανάδειξη της πεταµένης<br />
υλικότητας.<br />
5<br />
3 Mc Kenzie Wark, Ένα Μανιφέστο των Χάκερ, µτφ. Νεκτάριος Καλϊτζής, Scripta, 2004, παρ. 071.