DPMS Thesis April 2008_hacking thrown away objects in the public ...

του The Social Life of Things (1986), αναλύει πως τα αντικείµενα µπορεί να κατανοηθούν, µε βάση τις ιστορίες ζωής που κατέχουν ("life histories" or
"careers") οι οποίες τα επενδύουν µε κοινωνική και πολιτιστική σηµασία 76 . Τo νόηµα που οι άνθρωποι αποδίδουν στα αντικείµενα, προέρχεται από τις
ανθρώπινες συναλλαγές και τα κίνητρα που τις διέπουν, και πιο συγκεκριµένα από το πώς τα αντικείµενα χρησιµοποιούνται και κυκλοφορούν. Πίσω από
τις ανθρώπινες επιθυµίες για το τι αποτελεί χρήσιµο και τι άχρηστο βρίσκεται ένα πολύπλοκο σύστηµα. Είναι οι κοινωνικοί και πολιτικοί µηχανισµοί που
συντονίζουν κατά καιρούς την αντίληψη, το εµπόριο και τις επιθυµίες. Συνεπώς η τωρινή αξία του κάθε αντικειµένου προέρχεται διαχρονικά από τις
διαφορετικές σχέσεις που αναπτύσσει µε το γνωστό ή υποτιθέµενο παρελθόν, όπως επίσης και βάσει το αναµενόµενο µέλλον 77 . Αυτή είναι και η
καινοτοµία της προσέγγισής του σε σχέση µε τους πατέρες της οικονοµικής ανθρωπολογίας. Η αιφνιδιαστική πρόθεση να επεξεργάζεται τα αντικείµενα ως
πράγµατα µε υποκειµενική υπόσταση που έχουν κοινωνική ζωή (social life), πράγµατα που αποκτούν και χάνουν την αξία τους, αλλάζουν σηµασία µε
βάση την ανταλλαγή. Ο Appadurai συµµερίζεται επίσης την άποψη του Simmel, πως η ανταλλαγή είναι εκείνη που επιφέρει αξία σε ένα αντικείµενο και όχι
το αντίθετο. Όπως επίσης και την άποψη του Kopytoff 78 πως οι τροχιές των αντικειµένων (trajectories) είναι αυτές που διαγράφουν την κοινωνική ιστορία
τους. Η θέση του απέναντι στην τακτική της κατανάλωσης είναι πως µε βάση αυτή οι άνθρωποι κάνουν συµβολικές δηλώσεις (symbolic statements).
Εκείνο όµως που έχει σηµασία να σταθούµε περισσότερο, είναι µια άλλη πολιτική διάσταση που θέτει. Θεωρεί πως µέσω της κατανάλωσης γίνεται
διανοµή της γνώσης, που καθορίζει σε κάποιο βαθµό την κίνηση των αντικειµένων ή όχι. Η γνώση µπορεί να σηµαίνει το από που έρχεται ένα αντικείµενο,
τι προδιαγραφές έχει, ποιές είναι οι σχεδιαστικές προθέσεις. Ένας καταναλωτής ενδιαφέρεται πέρα από το αντικείµενο καθεαυτό και για τις πληροφορίες
που αυτό φέρει.
“the interplay of knowledge and ignorance serves as a turnstile,
Facilitating the flow of some things and hindering the movement of others” 79
Appadurai.
Σύµφωνα µε την παραδοχή που κάνει και ο Baudrillard 80 , η καταναλωτική κοινωνία έχει ανάγκη από τα αντικείµενα της για να υπάρχει, και
ακριβέστερα έχει ανάγκη να τα καταστρέφει. Το θεµελιώδες σχήµα που αναπτύσσεται και στηρίζει το σύστηµα της οικονοµίας, είναι τα δύο άκρα
παραγωγή και καταστροφή, µε καταλύτη την κατανάλωση. Ο ίδιος υποστηρίζει πως η χρήση των αντικειµένων οδηγεί µόνο στην αργή απώλειά τους και
η δηµιουργούµενη αξία είναι πολύ πιο εµφανής στην βίαιη απώλειά τους. Το καταναλωτικό αντικείµενο, βασίζεται στην ευθραυστότητα του, την
υπολογισµένη απαρχαίωση του, την καταδίκη στην εφηµερότητα. Ό,τι παράγεται σήµερα, δεν παράγεται σύµφωνα µε την αξία χρήσης του ή µε την
πιθανή διάρκεια του, αλλά απεναντίας ανάλογα µε το θάνατό του. Τον περισσότερο καιρό τα αντικείµενα είναι παρόντα ελλειµµατικά και γι’ αυτό ακριβώς
ως και η αφθονία τους σηµαίνει την σπάνη, αφού αποκλείουν το ενδεχόµενο για όσο είναι παρόντα, να αποκτηθούν κι άλλα προσδοκώµενα. Μόνο µέσα
στην καταστροφή τα αντικείµενα είναι παρόντα πλεονασµατικά και µε την εξαφάνισή τους µαρτυρούν τον πλούτο.
«Ο κόσµος µας είναι ένας κόσµος που ξανοίγεται τυφλά στο καινούριο, απευχόµενος το χειρότερο» 81 .
-McKenzie Wark
26
76 Arjun Appadurai, ό.π., σ. 63
77 Ό.π., σ.13.
78 Ό.π., σ.71
79 Ό.π., σ.56
80 Μπωντριγιάρ, ό.π., σ. 44
81 McKenzie Wark, Ένα Μανιφέστο των Χάκερ, µετφ. Νεκτάριος Καλαιτζής, εκδόσεις Scripta, Αθήνα 2006, παρ. 001