DPMS Thesis April 2008_hacking thrown away objects in the public ...

σχέση µε αυτό το τέρας, είναι σηµαντικές στην κοινωνική ζωή, αυτός ο αποκλεισµός είναι θλιβερός. Η θεωρία των σκουπιδιών παρέχει την περιγραφή του τέρατος; η
θεωρία των καταστροφών παρέχει την τεχνική που µας επιτρέπει την συντήρησή του. Και οι δύο µαζί, θεωρία των σκουπιδιών και θεωρία καταστροφών, µας επιτρέπουν
τον ασπασµό ενός λιγότερα κατασταλτικού στυλ, µέσα στο οποίο τα προβλήµατα υποχωρούν σε βάρος των ικανοτήτων.» 94
Michael Thompson
Η θεωρία καταστροφών 95 , είναι στην ουσία ένας καινοτόµος τρόπος προσέγγισης του κεντρικού µυστηρίου των κοινωνικών επιστηµών: Διερευνά
τη σχέση µεταξύ κατηγορίας και πράξης (category and action), µεταξύ πολιτισµού και κοινωνίας, µεταξύ αξιών και συµπεριφοράς (values and behavior).
Θέτει στο προσκήνιο την ιδέα ότι οι πολιτισµικές κατηγορίες, παρόλο που είναι ως κάποιο σηµείο κοινωνικά διαπραγµατεύσιµες, δείχνουν και µία
συγκεκριµένη αντοχή (toughness). Παρόλο που µπορούν να µεταποπισθούν, δεν µπορούν να µετατοπισθούν οπουδήποτε. Αυτό από µόνο του δεν είναι
και καµία πολύ καινούρια ιδέα και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι κοινωνικοί επιστήµονες πιθανότητα να συµφωνούσαν µαζί του. Παρόλα αυτά, αυτό το
επιχείρηµα πάντα εκφράζεται σε καθοµιλουµένη γλώσσα (informal). Όσο η γλώσσα γίνεται πιο αυστηρή (tightened up) και γίνεται πιο ακριβής, πιο
αυστηρή και λιγότερο ανεκτική σε αντιφάσεις, τόσο η ιδέα της σχέσης πιέζεται προς το ένα άκρο ή το άλλο. Είτε ο πολιτισµός γίνεται τόσο εύπλαστος,
ώστε να καταλήγει άπειρα διαπραγµατεύσιµος, απλά ένα επι-φαινόµενο της κοινωνικής πράξης, ή γίνεται τόσο άκαµπτος ώστε η διαπραγµάτευση να είναι
αδύνατη - ο πολιτισµός τότε καθορίζει τις κοινωνικές πράξεις. Σε αυτό το σηµείο ο κοινωνικός επιστήµονας ξαφνικά γλιστρώντας πίσω στην
καθοµιλουµένη (informality), θα παραδεχτεί ότι είναι λίγο και από τα δύο. Στην πραγµατικότητα δεν είναι κανένα.
Η µαθηµατική θεωρία των καταστροφών (catastrophe theory) είναι ένας κλάδος της θεωρίας των δυναµικών συστηµάτων. Στην ουσία αποτελεί
µια ειδική περίπτωση της θεωρίας διχαλοδροµήσεων (bifurcation theory). Η θεωρία καταστροφών εξετάζει και ταξινοµεί τα φαινόµενα που χαρακτηρίζονται
από απότοµες αλλαγές στη συµπεριφορά των δυναµικών συστηµάτων οι οποίες προέρχονται από µικρές αλλαγές των συνθηκών, αναλύοντας πώς η
ποιοτική φύση των δυναµικών συστηµάτων εξαρτάται από τις παραµέτρους που υπάρχουν στις εξισώσεις που τα διέπουν.
Η ανάπτυξη της θεωρίας ξεκίνησε στα µέσα της δεκαετίας τού 1950 όταν ο Αµερικανός µαθηµατικός Benoit Mandelbrot 96 ανέπτυξε την Φράκταλ
Γεωµετρία (Fractal Geometry) µε την εισαγωγή των κλασµατικών διαστάσεων. Στις αρχές της δεκαετίας τού 1970 ο Γάλλος µαθηµατικός Rene Τhοm
παρουσίασε την Θεωρία των Καταστροφών αξιοποιώντας τις προόδους στην Διαφορική Τοπολογία. Σύµφωνα µε τον Thom, βαθύτερος σκοπός της
θεωρίας είναι να συλλάβει και να περιγράψει την ακατάπαυστη δηµιουργία, εξέλιξη και καταστροφή των µορφών. Πρόκειται για ισχυρή µαθηµατική θεωρία
που µελετά και περιγράφει ικανοποιητικά τις δυναµικές διαδικασίες, τη µετάβαση από µια σταθερή κατάσταση Α σε µια άλλη σταθερή κατάσταση Β, µέσα
από τη µεταβολή κάποιας παραµέτρου του συστήµατος. Ένα παράδειγµα είναι η φυσική κατάσταση του νερού: Μεταβάλλοντας µία παράµετρο, την
θερµοκρασία, µπορούµε να οδηγήσουµε το νερό από την υγρή στη στερεά του κατάσταση (πάγος). Το θερµικό όριο ανάµεσα στις δύο αυτές καταστάσεις
ονοµάζεται Κρίσιµο Σηµείο Καµπής ή σηµείο διχαλοδρόµησης (bifurcation point), και είναι µια οριακή τιµή που όταν την υπερβούµε αλλάζουµε την
σταθερή κατάσταση του συστήµατος. Στην συγκεκριµένη περίπτωση η αλλαγή είναι αναστρέψιµη, καθώς µε αύξηση της θερµοκρασίας µπορούµε να
οδηγήσουµε το νερό πάλι στην υγρή του κατάσταση. Η αλλαγή µπορεί όµως να είναι και µη αναστρέψιµη: Αν τηγανίσουµε καλαµπόκι, φτάνει σε µια
ορισµένη θερµοκρασία και µεταµορφώνεται µετά από µια µικρή έκρηξη σε ποπκόρν. Στην περίπτωση αυτή, το κρίσιµο σηµείο είναι και σηµείο µη
επιστροφής, που αν το υπερβούµε εµφανίζεται µια απότοµη και εκρηκτική αλλαγή στην εξέλιξη του φαινοµένου. Η πρώτη εφαρµογή της Θεωρίας
31
94 Michael Thompson, Rubbish Theory. The Creation and Destruction of Value, Oxford University Press, 1979, σ. 228
95 Ό.π., σ. 216
96 Site: http://www.physics4u.gr/chaos/chaos6.html