DPMS Thesis April 2008_hacking thrown away objects in the public ...

αντικείµενα ανακοινώνονται µέσω µιας e-mailing list στην οποία συµµετέχουν περίπου 6.000 άτοµα από την ευρύτερη περιοχή της Βοστώνης. Έτσι αν
κάποιος ενδιαφέρεται, µεταβαίνει στον συγκεκριµένο διάδροµο όπου και τοποθετούνται για µερικές µέρες, ώστε να µπορεί κάποιος που ενδιαφέρεται να τα
πάρει. Με αυτήν την έννοια ο διάδροµος λειτουργεί ως υποδοχέας (και τροφοδότης θα συµπληρώναµε) απαρχαιωµένης ύλης.
Η βασική ιδέα στο πείραµα της Καλλιπολίτη ήταν η χρησιµοποίηση πεταµένων αντικειµένων, συγκεκριµένα ηλεκτρονικών πλακετών (circuit
boards), για την κατασκευή µιας συσκευής (pocket device), η οποία θα αποθηκεύει µέσα της την απαρχαιωµένη ύλη και παράλληλα θα καταγράφει την
ροή αυτής µέσα και έξω από τον διάδροµο. Σε αυτή τη κατεύθυνση εξερευνήθηκαν µια σειρά από διαφορετικούς τρόπους µε τους οποίους θα µπορούσαν
οι ηλεκτρονικές πλακέτες να αναπαραχθούν και να συναρµολογηθούν. Όπως για παράδειγµα η σύνδεση πραγµατικών πλακετών µε τα καλούπια τους
από ελαστική µεµβράνη. Η ένωση διαφορετικών πλακετών µεταξύ τους έγινε µε τη χρήση ελαστικών παραπροϊόντων των ίδιων των πλακετών, και αυτό
παρείχε µια ευελιξία στις ενώσεις, καθώς επέτρεπε κάποιου είδους ελαστική παραµόρφωση. Οι µεµβράνες που χρησιµοποιήθηκαν είχαν επίσης ιδιότητες
κόλλας. Έτσι µια ζώνη από πλακέτες συνδεµένες µεταξύ τους µε το ελαστικό παραπροϊόν, θα αποκτούσε διαφορετικές τοπικές ιδιότητες. Παράλληλα,
τέθηκε το θέµα ο µηχανισµός αυτός να έχει τέτοια διάταξη µέσα στο διάδροµο ώστε να λειτουργήσει ως αποθηκευτικός χώρος. Γι’ αυτό το λόγο
σχεδιάστηκε ως µια επιδερµίδα µε κάποια σκληρά σηµεία (hard points) και µαλακά σηµεία (elastic points). Τα σκληρά σηµεία που θα δεχόντουσαν την
ύλη, κατασκευάστηκαν από τις πλακέτες τις ίδιες. Αντίθετα, η µαλακή επιφάνεια αποτελείται από µιας διπλής φύσης µεµβράνη κατασκευασµένη από τα
ελαστικά παραπροϊόντα, µε στόχο να µπορεί να ανοιγοκλείνει για την τοποθέτησή νέας απαρχαιωµένης ηλεκτρονικής ύλης, που θα εισερχόταν στον
infinite corridor.
Η εφαρµογή αυτής της µηχανικής διάταξης θα γινόταν στη βάση του τοίχου, κατά µήκους του υπογείου του άπειρου διαδρόµου. Σε περιόδους
όπου η πεταµένη ύλη ήταν περιορισµένη, η συσκευή θα αποτελούσε απλά ένα δεύτερο δέρµα του τοίχου. Σε περιόδους αυξηµένης ροής, οι µαλακές
επιφάνειες θα καταπίνανε την πεταµένη ύλη και θα φουσκώνανε. Έτσι ο τοίχος θα µετατρεπόταν σε µια συσκευή καταγραφής αυτής της ροής
απαρχαιωµένης ηλεκτρονικής ύλης, αφού εκτός από αποθηκευτική χρήση, η συσκευή θα είχε και µια αόρατη λειτουργία και θα έδειχνε την επίδρασή της
αλλάζοντας το σχήµα του διαδρόµου και συνεπώς των κινήσεων κατά µήκος του.
79
Dross - Experiment 02
Ο τόπος δράσης για το δεύτερο πείραµα 254 εντοπίζεται στην κατάσταση µιας µεσοτοιχίας πολυκατοικίας σήµερα σε αστικό περιβάλλον.
Χαρακτηριστικά η Καλλιπολίτη αναφέρει: «Αυτές οι κενές επιφάνειες διεσπαρµένες στον αστικό ιστό αποτελούν περιστατικά (incidences) που ξεπηδούν
µέσα από τη δοµή του συνεχούς δοµικού συστήµατος». Οι µεσοτοιχίες θα συµπληρώσουµε, σηµείο ασυνέχειας στο δοµηµένο περιβάλλον αποτελούν
ίσως µία αποκάλυψη πιθανών σφαλµάτων και λανθασµένων υπολογισµών στο πέρασµα του χρόνου του οικοδοµικού συστήµατος, αλλά παράλληλα και
µια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αστική συνθήκη µιας πλασµατικής αφαίρεσης από το ιδανικό πλήρες, που στην ουσία δεν έγινε ποτέ. Αυτοί οι χώροι, ήταν από
την αρχή της δηµιουργίας τους υπολειµµατικοί. Μια άλλη επιπρόσθετη παράµετρο που προκαταβολικά επιθυµεί να συµπεριλάβει στην πειραµατική
διερεύνηση η Καλλιπολίτη, είναι το πως συµπεριφέρονται οι µεσοτοιχίες σε περιόδους σεισµών. Θέτει ως δεδοµένο πως αποτελούν τα πλέον αδύναµα
σηµεία στα αστικά οικοδοµικά τετράγωνα, καθώς οι επιφάνειες τους δέχονται τα πιο σηµαντικά φορτία.
254 Ό.π., σ. 15