DPMS Thesis April 2008_hacking thrown away objects in the public ...

οικειοποίηση, η ανατροπή µε µια αντίστροφη πορεία και η αρχή µιας νέας χρήσης που σηµατοδοτούν τα πεταµένα αντικείµενα είναι τρόποι ύπαρξης των
συλλογικοτήτων γύρω από τους κόµβους δικτύου. Συµπληρωµατικά συνεχίζοντας την παράφραση, µετά τον ορισµό των πεταµένων αντικειµένων ως
τεχνήµατα προκύπτουν και οι εξής επισηµάνσεις. Τα τεχνήµατα-πεταµένα αντικείµενα διακρίνονται από µια ασάφεια 22 . Η ασάφεια προκύπτει από το
γεγονός ότι δεν µπορούν να περιγραφούν παρά µόνο µέσα από την αναφορά τους σε διαδοχικές αφηγήσεις, όπου αυτά συµµετείχαν. Για παράδειγµα ένα
πεταµένο εξάρτηµα, δεν µπορεί να περιγραφεί παρά µόνο µέσα από την αναφορά του ως αποσπασµατικό µέλος µιας συγκεκριµένης ενότητας
αντικειµένων που επιτελούσε κάποιο συγκεκριµένο έργο. Στις αφηγήσεις αυτές συµµετείχαν, φυσικά, δρώντα υποκείµενα, χρήστες, συλλογικότητες τις
οποίες όµως δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουµε παρά µόνο να εικάζουµε. Το παράδειγµα που αναφέρεται από τον Barry Allen για την κατανόηση του
τεχνολογικού αντικειµένου, είναι το Boeing 747 aircraft. Το Boeing 747 απαρτίζεται από 4.5 εκατοµµύρια µέρη. Ο σχεδιασµός του απαίτησε 75,000
µηχανικά σχέδια (Petroski). Πρόκειται για ένα high-tech τέχνηµα (αντικείµενο) που θεωρεί ως προϋπόθεση την διάδραση µεταξύ µυριάδων παραγόντων,
όπως την σύνδεση αεροπλάνου µε επιβάτες, µεταλλουργία, πετροχηµικά, τηλεπικοινωνίες, σχολές µηχανικών και ούτω καθεξής. Χωρίς όλες αυτές τις
διασυνδέσεις, θα ήταν αδύνατον ένα τέτοιο πεταµένο εξάρτηµα, που υποθετικά θα µπορούσε να βρεθεί σε ένα κάδο απορριµµάτων, να οριστεί µε
σαφήνεια ως high-tech trash 23 .
Παράλληλα, όπως αναφέρει και ο Δ. Παπαλεξόπουλος 24 , το τέχνηµα θεωρείται καταλύτης συλλογικοτήτων και δεν βρίσκεται έξω από αυτές. Στο
σηµείο αυτό θεωρούµε απαραίτητο να γίνει σαφές το εξής: Μέσα στην πόλη οι κάδοι απορριµµάτων είναι διάσπαρτοι σε ένα τοπολογικό δίκτυο και
λειτουργούν ως καταλύτες των επιµέρους συλλογικοτήτων στην ευρύτερη ακτίνα του κάθε κόµβου. Τι εννοούµε µε αυτό; O κάδος απορριµµάτων αποτελεί
βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη συλλογικοτήτων στην πόλη. Χωρίς αυτόν απειλείται µε διατάραξη της ισορροπίας αλλά και της επιβίωσης του
ολόκληρο το αστικό σύστηµα. Ο κάδος απορριµµάτων επίσης δεν νοείται ως καταλύτης συλλογικοτήτων, χωρίς τη δυνατότητά του να συλλέγει και να
φέρει διαρκώς τεχνήµατα. Εποµένως, ο βαθµός ύπαρξης και η πύκνωση των τεχνηµάτων σε κάθε κόµβο, σηµατοδοτεί και τις σχέσεις της συλλογικότητας
µε αυτό. Ο κάδος απορριµµάτων είναι εστία απορρόφησης της καθηµερινής πρακτικής απόρριψης υλικότητας. Αν για οποιοδήποτε λόγο η συνεχόµενη
ροή διαταραχθεί, για παράδειγµα µια απεργία από τους φορείς διαχείρισης των απορριµµάτων, τότε οι καθιερωµένοι δεσµοί της συλλογικότητας µε τον
κόµβο καταλύονται. Το συµβάν, µακροπρόθεσµα και κατά προέκταση, µπορεί να έχει ως αποτέλεσµα την προβληµατική διαδικασία ταξινόµησης του
εαυτού και της σχέσης µε τον κόσµο, αλλά και της ίδιας της τάξης του συστήµατος. Το θέµα είναι λοιπόν πως οι συλλογικότητες που αναπτύσσονται γύρω
από ένα κόµβο επιβεβαιώνουν την συνεχιζόµενη ροή τεχνηµάτων προς αυτόν µε την καθηµερινή τακτική απόρριψης. Ο Bruno Latour αναφέρει πως η
συνέχιση ή διατήρηση της αναστρεψιµότητας των αναδιπλώσεων, αποτελεί την απάντηση στα ηθικά ζητήµατα σε σχέση µε την τεχνολογία. Με µία λέξη ο
Latour εννοεί την ανακύκλωση, το να µεταβαίνουν δηλαδή τα αντικείµενα σε νέους κύκλους ζωής, έστω και αν, θα προσθέταµε, ο αρχικός τους
σχεδιασµός δεν προέβλεπε κάτι τέτοιο.
“To maintain the reversibility of foldings is the current form that moral concern takes in its encounter with technology” 25
Bruno Latour
13
22 Δηµήτρης Παπαλεξόπουλος, Περίπου Αντικείµενο (Quasi-Object), Σηµειώσεις, Ιούνιος 2007, site: http://www.ntua.gr/archtech/lessons/int-param/02-quasi%20object.pdf
23 John Knechtel, ό.π., βλ. Barry Allen, ό.π., σ. 200.
24 Δηµήτρης Παπαλεξόπουλος, ό.π.
25 John Knechtel, ό.π., βλ. Barry Allen, ό.π., σ. 211.