Pobierz cały numer w wersji PDF. - Przegląd Zachodniopomorski

Stanowisko prasy niemieckiej wobec budowy Gazociągu Północnego131podwodnego rurociągu gazowego z Rosji do Niemiec. Prace realizowano na obszarzewyłącznych stref ekonomicznych państw, których strefy miałyby zostaćnaruszone. Rurociąg ten miał prowadzić z dotychczas niezagospodarowanegopola gazowego Sztokman na Morzu Barentsa przez Finlandię do rosyjskiego wybrzeżaMorza Bałtyckiego i stamtąd (z odgałęzieniem do Szwecji) przez MorzeBałtyckie do Niemiec i Danii. W tej fazie projektu rozważano kilka wariantówtrasy, także możliwość budowy elementów gazociągu na terytorium Szwecjii Finlandii 4 . Informacje o tym znaleźć można również w artykule „FrankfurterAllgemeine Zeitung” z 3 grudnia 1997 r., w którym autor, relacjonując wizytęówczesnego prezydenta Rosji Borysa Jelcyna w Szwecji, pisał, że postępu spodziewanosię w kwestii porozumienia w sprawie utworzenia gazociągu łączącegorosyjskiego dostawcę przez północną Europę z centrum kontynentu 5 . Kolejne dwalata nie przyniosły jednak żadnych precyzyjnych ustaleń. Szwecja nie wykazywałazainteresowania projektem. Dlatego w 1999 r. dziennikarz przypominał,że od kilku lat pod uwagę brany jest również inny wariant przebiegu gazociągu,w którym nie będzie trzeba prosić Szwedów o zgodę, mianowicie przez dno MorzaBałtyckiego do Niemiec. Za możliwy punkt wyjścia przyjmuje się Greifswald,gdzie w ciągu kilku najbliższych lat na miejscu dawnej elektrowni jądrowej Lubminpowstanie elektrownia gazowa. Małe Morze Bałtyckie wydaje się poważnymrywalem wielkiego basenu Morza Śródziemnego 6 .3 grudnia 2002 r. w Londynie prezes zarządu Gazpromu Aleksiej Millerprzedstawił projekt nowej magistrali gazowej – Europejskiego Gazociągu Północnego.Według rosyjskiego projektu gazociąg miał biec od Wyborga (rosyjskiport nad Zatoką Fińską, ok. 120 km na północ od Sankt Petersburga) przez MorzeBałtyckie do miejscowości Greifswald (Meklemburgia, Niemcy) i dostarczać gazdo Obwodu Kaliningradzkiego, Niemiec i Wielkiej Brytanii. Dwa tygodnie wcześniej,18 listopada 2002 r., zarząd Gazpromu zatwierdził plan przedsięwzięciai harmonogram realizacji projektu (EGP). Londyn został wybrany nieprzypadkowojako miejsce pierwszej prezentacji – Gazprom zakładał, że jednym z głównychfinansujących będzie Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju. Na początkumarca 2003 r. prezes Miller zapowiedział, że w 2005 r. rozpocznie się budowa4R. Götz, Die Ostseepipeline, „SWP-Aktuell” 41, Berlin 2005, s. 2.5Jelzin will Beziehungen zu Schweden stärken, „Frankfurter Allgemeine Zeitung” (dalej FAZ),Ressort: Wirtschaft, 3.12.1997, s. 18.6J. v. Altenbockum, Finnland will ein Geschenk des Himmels endlich auspacken, tamże,12.11.1999, s. 5.