Pobierz cały numer w wersji PDF. - Przegląd Zachodniopomorski

Na drodze do XI Igrzysk Olimpijskich w Berlinie... Cz. I27gom Willibalda Gebhardta i grupy niemieckich arystokratów, entuzjastów ideiolimpijskiej, którzy pod kierownictwem Victora von Podbielskiego w 1895 r.powołali Niemiecki Komitet Rzeszy ds. Igrzysk Olimpijskich (Deutscher Reichsausschussfür Olympische Spiele – DRAfOS).Ruch turnerski ze swoim ogromnym potencjałem członkowskim był kopalniątalentów w dziedzinie gimnastyki i lekkiej atletyki. Na zdolnych turnerówłakomym okiem patrzyli przedstawiciele konkurencyjnego świata sportuw osobach Theodora Lewalda i Carla Diema. Zawiązano współpracę i turnerzywzięli udział wraz ze sportowcami w III i IV Letnich Igrzyskach Olimpijskichw St. Louis (nieoficjalnie) i Londynie (oficjalnie) w latach 1904 i 1908. WcześniejNiemieckie Turnerstwo niechętnie patrzyło na igrzyska i zbojkotowało ichpierwszą edycję. W nawiązaniu rzetelnej współpracy między niemieckim komitetemolimpijskim a organizacją turnerską nie pomagał niechętny stosunek deCoubertina do turnerów. Ten największy na kontynencie związek aktywnościcielesnej dopiero w 1907 r. przystąpił do naczelnej organizacji niemieckiegosportu mieszczańskiego. Dlatego też pierwsze oficjalne występy turnerów na IOnastąpiły dopiero w 1908 r. w Londynie. W kolejnych latach współpraca układałasię rozmaicie. W Sztokholmie w 1912 r. turnerów zabrakło, a po ponownymzbrataniu się kierownictw niemieckiego sportu i turnerstwa obie organizacje pilnieprzygotowywały się do nadchodzących IO w Berline, które miały się odbyćw 1916 r. Niewątpliwie elity zarówno świata sportu jak i turnerstwa były już w latach1913–1914 pod wrażeniem skali, z jaką Szwecja i jej rodzina panująca przekułysztokholmskie igrzyska w wielki, międzynarodowy sukces kraju. Dostrzeganowzmocnienie prestiżu tego państwa na arenie międzynarodowej, co nastąpiłogłównie dzięki świetnej organizacji igrzysk i wzbogaceniu rywalizacji sportowejo różne kulturalne wydarzenia towarzyszące. Spotkanie powstającej wspólnotyolimpijskiej w Sztokholmie w 1912 r. miało dla historii tego ruchu w Niemczechdaleko idące konsekwencje. Pierre de Coubertin uznał V IO za najwspanialszez dotychczasowych igrzysk 50 . Niemieccy członkowie MKOl, czołowi funkcjonariuszesportu mieszczańskiego, a nawet dziennikarze prasy turnerskiej byli zachwycenirozmachem sztokholmskich igrzysk i samego Stadionu Olimpijskiego.Elity II Rzeszy miały świadomość, że od czasu IV IO w 1908 r. w Londynie, któreumocniły Ententę, święta sportu stały się gigantycznym spektaklem i nowymw dziejach stosunków międzynarodowych środkiem umacniania politycznegoprestiżu kraju-gospodarza. Z lokalnego święta sportu stały się narzędziem poli-50C. Diem, Die Stockholmer Spiele 1912, Berlin 1912.