Pobierz cały numer w wersji PDF. - Przegląd Zachodniopomorski

186 Recenzje ∗ Omówienia ∗ Polemikiformie do obiegu naukowego, a przez tonie były powielane w kolejnych pracach.Już w rozdziale wstępnym zaskakuje nasinformacja, która przewija się przez całośćartykułu (s. 54), że przez Stargard przepływaMała Ina – utożsamiana przez autorkęz drugim, miejskim nurtem Iny, popularniezwanym przez stargardzian KanałemMłyńskim. Tymczasem już z powszechnejwiedzy geograficznej wynika, że Mała Inajest dopływem rzeki Iny, który uchodzi doIny przy południowo-wschodniej granicyStargardu.Również w tej części pracy, jaki w kolejnych, zauważyć można wielokrotneodwołania tylko do starszej literatury,jakby autorka zakończyła kwerendę bibliograficznąna etapie pisania swojej dysertacji(s. 54, przyp. 5), chyba że dotycząjej własnych publikacji (s. 54, przyp. 3;s. 61–62, przyp. 29; s. 63, przyp. 32, 34).Wspominając o melioracjach związanychz jeziorem Miedwie (s. 54, przyp. 2), wartobyło przytoczyć nową monografię poświęconąMiedwiu i Nizinie Pyrzyckiej 4 , a nieartykuł Ryszarda Bagińskiego z 1961 r. Podobniew przypadku szlaków handlowych(s. 55, przyp. 7), gdzie ustalenia KazimierzaŚlaskiego dotyczyły okresu wczesnegośredniowiecza, a dla późnego średniowieczanależy wskazać choćby pracę RadosławaGazińskiego 5 . Dalej przy informacjio rozwoju linii kolejowych autorka powołujesię na maszynopis studium Ewy Smu-4Jezioro Miedwie i Nizina Pyrzycka, red. R.K.Bo rówka, Szczecin [2007], gdzie cenny artykuł poświęconym.in. pracom melioracyjnym K. Siedlika,Odczytana z map historia Miedwia, s. 66–83.5R. Gaziński, Drogi wodne i szlaki lądowe nazapleczu i przedpolu Szczecina, Stargardu, Anklamui Dymina w XIII–XV w., „Nautologia” 1997, nr 2,s. 21–27.likowskiej (s. 55, przyp. 8) z 1954 r. (!),podczas gdy do tematu powstało odrębneopracowanie Sebastiana Szwajlika 6 .W tej części autorka pisze, że pozakończeniu wojny trzydziestoletniej Inautraciła żeglowność (s. 55). Ten skrót myślowy,jak się wydaje, wymaga pewnegorozwinięcia. Rzeka jako taka była w tymczasie jeszcze żeglowna, jednak sytuacjagospodarcza miasta, spowodowana skutkamiwojny, znacznie ograniczyła wszelkieprzejawy podejmowania inicjatyw handlowych,gdzie transport towarów miałbyodbywać się drogą wodną. O żeglownościrzeki jeszcze w pierwszej połowie XVIII w.świadczy np. zachowany plan fragmentumiasta z portowym ramieniem Iny z młynem,spichrzami i Bramą Młyńską, gdziezaznaczono Lager vor die auff und abfarendeSchiffe 7 .Z kolei z informacji współczesnych,niezbyt istotnych dla treści artykułu, nakorektę zasługuje stare oznaczenie drogiponadregionalnej E-10 (s. 55), którawiedzie obecnie nie przez miasto, a przezobwodnicę miejską. Jest to droga krajowaSzczecin–Płońsk, która m.in. na obwodnicymiasta jest drogą ekspresową S10.W drugim rozdziale autorka słuszniewydziela trzy człony przestrzennetworzące w konsekwencji miasto lokacyjne,obwarowane pierścieniem murówobronnych. Jednak już w części poświęconejnajstarszemu zespołowi osadniczemu– gród z podgrodziem – czytamy, żeorganizm ten funkcjonował w okresie IX6S. Szwajlik, Dzieje kolei stargardzkiej 1846–2000, Stargard 2002.7Archiwum Państwowe w Szczecinie (dalejAPS), Akta miasta Stargardu, sygn. 6518: WegenRäumung des Mens. Octobr. Ihna Stroms bey derMarktmeÿstereÿ.