You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Колумна<br />
POST HOLIDAY BLUES<br />
Jа почнав годината со пат до Истанбул<br />
со автомобил, осми месец трудна, со две деца<br />
што наизменично се тепаа, јадеа како термити, плачеа,<br />
па повраќаа... Нова година ко секоја друга, ништо посебно, со најблиските<br />
во домашна атмосфера. Од нигде никаде почнаа да ми доаѓаат безброј спомени<br />
од моите најбезгрижни години, кога бев млада и убава... и слободна. Ќе ме потсетеше<br />
ретро песна, парфем. Ќе се сетев на многуте безделнички, скитнички денови, кога единствено<br />
замарање ни беше од кој кафич* каде да се оди. Ред спомени, ред реалност… Будење по сто пати<br />
секоја ноќ, мамо дај млеко, WC од труднички причини, WC за да го усовршиме животот без пелени,<br />
заспивање по 15 минути од почетокот на кој било филм. Не знам што повеќе ме фрустрираше, дали тоа што<br />
кога сум ги имала сите услови да уживам сама во себе, во патувања, да спијам... многу да спијам, да гледам цели<br />
сезони серии, сум плачела по кретени, или што сега кога ги имам исполнето емотивно најприфатливите клише<br />
норми, сопруг, скоро три деца, сакам да сум безделник со средношколски манири. Се чудев зошто годината ми<br />
почна вака безвезе, сѐ им препишував на трудничките хормони. Ми текна и на глупоштините што ги читав на времето<br />
во Cosmopolitan, па си поставив дијагноза дека имам пост-празнична депресија. Она кога после лудите новогодишни<br />
журки, не можеш да се вратиш во реалноста. Јас Нова година ја пречекав во XL тренерка и горна пижама. Дефинитивно<br />
моево не беше post holiday blues.<br />
Кулминираше пред некој ден. На работа последна недела пред затварање на бројов, дома моиве двајца невозможни.<br />
Се тепаа, скубеа, вриштеа за секоја играчка, ми го скршија телефонот, ја ишкртаа дневната кречена пред месец дена.<br />
Бев скоро пред расплачување... И тогаш ја згазнав најмалата и најостра Lego коцка... На босо... Мислам дека женска<br />
ламја, онаква со замок, со оган, со костури по ходниците, најдобро би ме опишала како изгледав во тој момент.<br />
Толку многу им викав што сами отидоа да си легнат. И после плачев филмски, кратко ама со липање, како да<br />
одеше во позадина All by my self од Celine Dion, толку филмски плачев. Кога ми помина (негде за три и пол<br />
минути) одма ми беше значително полесно. Го немаше глупавото чувство што ме мачеше 10 дена. Отидов<br />
да ги видам децата. По сите борби, спиеја заедно, гушнати. Ми оставиле и писмо: We hate LEGO toys<br />
and we love you mamma.<br />
Се смеев ко зелена. Сфатив што ми беше. Ми беше живот. Таквите безвезни недели,<br />
месеци, ко моите претходни нѐ спремаат за секундите ко овие со писмото од<br />
моите деца.<br />
Само еден месец помина од годинава а јас веќе доживеав<br />
просветление. Ова е моја година, до крајот на<br />
годината ќе станам духовен гуру. :)<br />
Ружица Антиќ<br />
*Текстот не е лекториран со цел да се задржи автентичноста<br />
125
Change language