Portret Magazine No 3

Некои ве викаат самохрани мајки, ние ве викаме
горди борци. Како се доживувате самата, со оглед на
фактот што самохраните родители немаат простор
за импровизација, па треба секогаш да се 100% физички и
емоционално посветени?
Интересно, до пред извесно време не се доживував како
херој, ама како полека Андрија расте и обврските околу него
се сѐ поголеми, а од друга страна, имам шанса во околина да
гледам мајки кои растат деца со полна помош, сфаќам зошто
сме борци и херои. Вистината е дека кога се сака, сѐ се може
или барем кога се мора. Само добра организација на време,
трпение и силна желба за да се постигне буквално сѐ.
НЕКОГАШ МИ Е ТЕШКО ДА СЕ ОРГАНИЗИРАМ И ДА
ИЗЛЕЗАМ НАКРАЈ СО ДНЕВНИТЕ ОБВРСКИ, НЕКОГАШ
Е САМО РУТИНА, НО НЕКОГАШ БУКВАЛНО ДОБИВАМ
ЖЕЛБА ДА СИ ПОДАРАМ ОРДЕН САМА НА СЕБЕ. ИСКРЕНО,
СÈ ПОЧЕСТО СУМ ГОРДА НА СЕБЕ.
На секоја жена ѝ е потребна љубов, сигурност, хармоничен
дом и финансиски услови. Какво е чувството секојдневно да
се жртвувате и вложувате сето ова сама да му го обезбедите
на вашето дете?
Имам љубов во неограничени количества, а сигурност дури
и посилна од онаа на невработените жени кои чекаат од
своите мажи, затоа што сигурноста е во мои раце, хармонија
во домот се подразбира, затоа што сме само јас и тој.
Андрија многу често знае да реагира трауматично на висок
тон, токму поради тоа што кај нас дома тоа не се случува,
финансиски, не знам дали е среќа или е навистина мојата
упорност во прашање, работам на две места и исклучително
сум им благодарна на двата тима што стојат зад мене,
„Бекстејџ“ веќе шест години и „Диор“ трета година, што токму
поради фактот што сум самохрана мајка се исклучително
толерантни кога се во прашања кратките отсуства заради
снимање или брзањето на екипата на снимања за да се
вратам побрзо на работа. И да, успевам, живееме попријатен
живот од многумина кои ги познавам. Успевам да го однесам
и на одмор и на планина, успевам да му овозможам сѐ што
имаат неговите врсници.
Голем товар е кога не можете да сметате на никого. Сте се
нашле ли во слична ситуација? Колку вашето семејство,
пријателите се вклучени во поделбата на обврските околу
Андрија?
Додека беше помал, да речеме до пред една година,
навистина имав проблем со снаоѓање околу чувањето на
Андрија. Имам пропуштено низа отворања, родендени,
случувања, нови години, прослави, затоа што немаше кој
да го причува, иако мајка ми, која не живее во Скопје, ми
помагаше понекогаш, а и до ден-денес, па сум го оставала
и на баба ми, која има 80 години, и на сестра ми, која
секогаш негодува за чување, затоа што сега е токму нејзино
време за шетање, има само 18 години... Ама, од годинава
е навистина полесно, станаа ептен другари со татко ми,
па знаат да се дружат и по десетина денови надвор од
Скопје, сега е разбран, па дедо му навистина му годи. Инаку,
конкретно околу обврските, домашни и оние кон Андрија,
па и обврските околу регистрација и сервис на автомобил,
маркет... Нема делење, сѐ си е мое (се смее).
Ако со секое дете се раѓа и нова мајка, што се промени
со раѓањето на вашиот син? Колку се разликуваа вашите
очекувања за животот на самохрана мајка додека бевте
бремена и реалноста сега, откако го живеете сето тоа?
Мислам дека не бев мала и зелена кога бев бремена, знаев
Фотографија: Жарко Чулиќ