Portret Magazine No 3

Изборот е слобода
ТЕЛЕСНОТО ЗБОРУВА
ЗА СЛОБОДАТА
БИЛЈАНА ТАНУРОВСКА-ЌУЛАВКОВСКИ, КУЛТУРЕН РАБОТНИК
Пишува: Ана Јовковска
ЛЕАВРОВСКОТО СРЦЕ ШТО ГО ОТСЛИКА КАУРИЗМАКИ ГО
ВИДОВ И КАЈ ОВИЕ ЛУЃЕ ВО ЈУЖНА ФРАНЦИЈА
Откога летоска ги запознав другарите од Ле Авр на другарка ми Беатрис на нејзината
роденденска забава, повторно ми стана актуелен „Ле Авр“ на Аки Кауризмаки.
Филмот, освен што го отсликува во стриповска естетика тој темен, индустриски град,
зборува и за љубовта, човекољубието и солидарноста. Тоа големото леавровско
срце што го отслика Кауризмаки го видов и кај овие луѓе. Некоја коинциденција,
синхроницитет се случи. Големи срца кај Кауризмаки на платно и исто така кај Беа на
забава во јужна Франција. Знам дека моево гледање може да звучи чудно, ама морам
да си дозволам да си ја развивам асоцијативната мисла, за да не се претворам во
некој хард диск, каде што само ќе се полнат информации без приказна.
ТАТКО МИ БИЛ ВО ЊУЈОРК КОГА СУМ СЕ РОДИЛА, А БЕРЛИН
СТАНА „МОЈОТ“ ГРАД
Градот за кој имав најобоени асоцијации беше Њујорк. Тој секогаш беше во
приказните од моето детство, затоа што татко ми бил таму кога сум се родила. Кога
првпат отидов таму, го обоив со тие бои од детството и знаев дека ќе се среќаваме
повеќепати. И така би, секогаш има некоја работа што ми овозможува да одам
пак таму. Другиот град каде што долго сакав да одам е Берлин, и ете, се случи и
тоа. Берлин стана градот каде што би сакала сè повеќе да се враќам, градот на
мојата сегашност. Првиот пат кога слетував не можев да им се изначудам на бројот
на дрвјата што ги гледав. Да се разбереме, не дека сум напатена што во моето
најдраго Скопје секој ден по едно дрво се сече, туку затоа што на афективно ниво
е неизбежно да реагираш со восхит. Берлин е градот обоен во зелено, градот на
современата уметност, другар на сите возрасти, раси, ентитети, градот на минатото
и сегашноста. Кога одам во Берлин најмногу сум во Вединг, дел на Берлин каде што
живеат емигранти и каде што се изградија Уферстудиос, 14-тина студија за современ
танц и перформанс. Таму се чувствувам како да сум на свое, таму среќавам убави
луѓе, гледам претстави, слушам предавања, останувам долго во ноќите да разговарам.
КУЈНАТА НА МАЈКА МИ Е НЕПОВТОРЛИВА. ЉУБОВТА БЕШЕ
НЕЈЗИНИОТ ЗАЧИН
Сакам разна храна, сакам македонска, јапонска, арапска, таи кујна и во секоја кујна
што сум имала можност да ја пробам наоѓам нешто што ми се допаѓа. Арно ама,
кујната на мајка ми е неповторлива. За жал, мајка ми не е тука веќе, до мене, за да
ми направи кога и да посакам една касато торта, супа или неповторливи тортелини
или... Покрај таа храна, мајка ми Вера ја произведуваше и онаа „безрезервната“ –
што за мене имаше најхранлива вредност оти ја знаеше дозата на нежност, острина,
критика, поддршка, дозата кога да каже, праша, слуша и сè убаво зачинуваше со
љубов. Јас се мачам рецептот на мајка ми да го откријам за да знам да „готвам“ така
добро и за ќерка ми. А што се однесува до другите рецепти, за колачи, пити и други
работи, тие ни ги пренесе, арно ама јас ништо од готвењето, но брат ми така добро ги
усоврши што некогаш кога јадам го чувствувам мирисот на мајка ми.