Portret Magazine No 3

Комунистичката партија. Студира глума и пантомима,
а потоа и политички науки. Како што вели подоцна,
„претпочитам да правам повеќе работи лошо,
отколку само една добро“. Во седумдесеттите
патува низ Америка и привлекува внимание со својот
ексцентричен стил, шетајќи се со голи нозе во зима
и волнени чорапи и сандали во лето, комбинирајќи
најразлични материјали без некоја логика, како
шифон и твид. Неизбежен дел од нејзиниот стајлинг
во тоа време се етно-здолништата на Ив Сен Лоран и
шарените креации на Андре Куреж.
Во раните осумдесетти се случува средбата што
ќе ја одреди судбината на „Прада“. Миуча од
љубопитност го посетува штандот на една фирма
во Милано за која велат дека продава чанти слични
на нејзините. Човекот кој Миуча на првата средба
по кој полудува светот (или барем женскиот дел) е
славниот црн ранец од најлон поконо (на сликата),
доволно едноставен и практичен за да ја спакува
идејата на „Прада“ да се доближи до што поголем
број купувачи. Експериментирањето од страна на
Миуча продолжува со првата женска прет-а-порте
линија, што не го поминува добро првиот тест пред
модните критичари. Всушност, не се работи само
за облека туку уметност што вклучува материјали и
бои инспирирани од најразлични предели и епохи
што треба да „бодат очи“ и да се софистицирани во
исто време, зашто убавото само по себе знае да биде
здодевно. „Прада“ или се допаѓа или не.
До средината на деведесеттите години нивниот
уметнички и интелектуален концепт конечно е
разбран и прифатен. Во 1993 година излегува првата
Прада епицентар, Токио Прада есен/зима 2015/16
дрско го обвинува за плагијат е Патрицио Бертели,
кој ѝ одговара предлагајќи ѝ соработка, што подоцна
ќе вклучи и брак. Денес, тие се срцето и мозокот на
„Прада“.
Токму во овој период „Прада“ добива нов идентитет.
Во 1983 година излегува првата колекција чевли, а во
1985 година првпат е креирано и логото со превртениот
триаголник инспирирано од механизмот за затварање
на куферите на Марио Прада. Уште еден производ
колекција „Миу Миу“ (прекарот на Миуча), пошарена,
подиректна, наменета за помладите. Следува и
машка колекција „Прада“, а по неколку години и
спортска линија. Брендот созрева и станува синоним
за минималистички луксуз и елеганција што одбива
да биде секси по секоја цена. Од единството модауметност
во 1995 година се раѓа Фондацијата „Прада“
со цел да го потпомогнат развојот на нови проекти
од областа на современата уметност, што денес ги
опфаќа и филозофијата, филмот и архитектурата.
Кога сме кај архитектурата, „Прада“ се познати по
своите седишта (во Њујорк, Токио, Сеул, Лос Анџелес),
што ги нарекуваат епицентри, зашто се способни да
предизвикаат земјотрес од емоции и да му дадат нова
димензија на купувањето, каде што естетиката од
парчињата облека и модни додатоци се проширува
на целиот простор дизајниран од врвни архитекти.
Мода, уметност и архитектура се трите различни
светови што денес ги спојува „Прада“, постојано
експериментирајќи и работејќи на својот имиџ. „Кога
цел свет се стреми кон баналност, решението е да се
биде поинтелигентен, покомплициран, поинтересен
и поиновативен.“ (Миуча Прада)
43