august-2011

Wie wil weten wat het verschil is tussen
de Engelse en Franse voetbalmentaliteit, moet
aan Florent Malouda en Tony Adams vragen wat
ze voor de wedstrijd eten. Malouda, een Franse
middenvelder van Chelsea, is dol op Sumosan,
een sushi-restaurant in Mayfair. “Toen ik in
Surrey woonde, zat ik anderhalf uur in de auto
om sushi te halen voor mijn zwangere vrouw”,
zegt hij. “Het is heel gezond voor de wedstrijd.”
Het antwoord van de in Londen geboren Tony
Adams is volstrekt anders. Adams speelde 18
jaar voor Arsenal, waarvan de laatste zes onder
de Franse manager Arsène Wenger, die de
culinaire cultuur van de club veranderd heeft .
Deels tenminste. “Ik at nog altijd een keer
per week fi sh and chips toen ik onder Arsène
speelde”, aldus Adams.
De Franse revolutie in Londen leidde tot een
stroom van spelers en managers die komen en
gaan bij Arsenal, Chelsea en Tottenham en het
heeft de houding over dieet, psychologie, tactiek
en techniek veranderd. Al kan je een Londenaar
zijn fi sh and chips niet ontzeggen.
Volgens Malouda is het allemaal begonnen
toen Nicolas Anelka in 1997 door de kersverse
manager Wenger naar Arsenal werd gehaald.
“Nicolas was slechts een jaar ouder dan ik en
het was een grote schok toen ik hem Parijs zag
verlaten”, zegt Malouda. “Normaal waren het de
oudere spelers met een carrière achter de rug die
Frankrijk verlieten. Hij was een idool voor veel
jonge spelers, omdat hij jong en succesvol was
en in een eerste elft al in het buitenland speelde.
Als hij het kon, konden wij ook.”
In 1992 kreeg het Engelse voetbal een cashinjectie
met de creatie van de Premier League,
en dit maakte en passant de weg vrij voor het
continent. De Franse legende Eric Cantona was
bij Leeds en Manchester United de pionier en
tegen het einde van het decennium had Chelsea
een trio Franse wereldkampioenen: Frank
Leboeuf, Marcel Desailly en Didier Deschamps.
Spurs-fans waren lyrisch over David Ginola,
terwijl het Franse contingent van Arsenal
– Thierry Henry, Patrick Vieira, Emmanuel
Petit, Anelka en Wenger – zo sterk was dat de
voorpagina van de Daily Mirror na de WK-fi nale
in 1998, waarin Frankrijk Brazilië versloeg,
kopte: “Arsenal wint de wereldbeker”. In de
Vier-vier-deux
Florent Malouda van Chelsea FC en voormalig Arsenalspeler Tony Adams vertellen Peter Watts
hoe de instroom van Frans voetbaltalent in de Premier League het Engelse spel heeft beïnvloed
periferie bevonden zich tal van
Franse spelers die nu vergeten zijn,
zoals Laurent Charvet, Bernard
Lambourde en Remi Garde.
In 1998 won Wenger de League
en FA Cup met een getransformeerd
Arsenal. “Wenger begon met een
elft al met heel goede voetballers en
hij bracht al zijn expertise in”, aldus
Adams. ”Hij is een fantastisch
fysioloog en psycholoog; dat
is vooral het gebied waarin hij
uitblonk. Hij kreeg mij in de best
mogelijke conditie en daar ben ik
hem eeuwig dankbaar voor. Ik heb
enorm veel respect voor hem.”
Het karakter van Londen
veranderde naarmate het Europeser
werd. Tegen de tijd dat Malouda
in 2007 naar Chelsea verhuisde,
was de Franse bevolking in Londen
bijna net zo groot als het Lyon
van Malouda. Hij kan zelfs zijn
favoriete kaas in de Franse winkels
in South Kensington kopen.
“Ik had vrienden in Londen,
waardoor ik wist hoe hun leven
eruit zag en hoe het was voor hun
gezin”, zegt hij. “Dat was een
belangrijk punt, want ik had drie
kinderen. Gelukkig sprak ik al
Engels en dat is voor mij de beste
manier om je ergens te vestigen en
te leren over lokale gewoontes.”
En hoe hebben de Franse spelers
de Engelse competitie verrijkt?
Voor het antwoord heeft Adams
aan een woord genoeg: “Techniek.”
Nationale voetbalacademies
leiden nauwgezet de beste Franse
jeugdspelers op en het systeem
staat algemeen bekend als een van
de beste ter wereld.
Behalve Malouda en Anelka
bij Chelsea proeven ook Abou
Diaby en Samir Nasri bij Arsenal,
William Gallas bij Tottenham en
Gael Clichy bij Manchester City
(voorheen Arsenal) en in Frankrijk
geboren spelers die uitkomen voor
de Ivoorkust en Kameroen van het
Engelse leven. De Franse spelers
in Londen mogen nu misschien
minder opvallen, maar er is hoop
voor de toekomst in de persoon
van de jonge Franse aanvaller Gael
Kakuta van Chelsea. “Gael heeft erg
veel talent en alle ogen zijn op hem
gericht”, weet Malouda. “Hij is de
toekomst voor de club.” De aff aire
de coeur tussen Londen en Frans
voetbal is niet voorbij, verre van.
metropolitan 75