APV 2012 bijlage toelichting - Bestuur

Deze bepaling richt zich ook tegen het ontsieren van het uiterlijk aanzien van de gemeente door het doen of
laten staan van caravans e.d. elders dan op de weg in de zin van de WVW 1994. In zoverre betreft deze
bepaling derhalve niet een “eigenlijk” parkeerexces, dat immers veronderstelt dat de gedraging plaatsvindt op
een weg (in de zin van de WVW 1994).
Zoals opgemerkt in de toelichting op artikel 5:1, onderdeel b, wordt het begrip “parkeren” zo uitgelegd, dat het
verbod in dit artikel zich niet alleen richt op de bestuurder van een voertuig maar ook op de andere
belanghebbenden bij het voertuig.
Jurisprudentie
De Afdeling rechtspraak van de Raad van State stelde de gemeente Beverwijk in het gelijk enerzijds in de
aanwijzing van een weg waar parkeren van een kampeerwagen langer dan 48 uur niet is toegestaan en
anderzijds in de weigering hiervan ontheffing te verlenen. De verkeersveiligheid en het aanbod van
parkeerruimte waren in het geding. ARRS 11-3-1993, AB 1993, 553.
De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State geeft aan dat het college van zijn bevoegdheid om voor
een bepaalde locatie te bepalen dat er niet met een kampeerwagen e.d. mag worden geparkeerd (zoals in art.
5.1.5, eerste lid, onder b (oud) bedoeld), slechts gebruik kan maken voor zover het gaat om een locatie die geen
“weg” is in de zin van de wegenverkeerswetgeving. Binnenplein is weg in de zin van de WVW en valt daarmee
niet onder “aangewezen plaats” uit de APV-bepaling. ABRS 18-4-1997, JG 97.0210 m.nt. A.B. Engberts.
Artikel 5:7 Parkeren van reclamevoertuigen
Deze bepaling richt zich tegen degenen die voor een beroep of bedrijf reclame maken door een of meer
voertuigen, voorzien van reclameopschriften, op de weg te parkeren. Hierbij staat het maken van reclame
voorop. Als handelsreclame in de zin van dit artikel wordt niet gezien de vermelding op een voertuig van de
naam van het bedrijf waarbij het voertuig in gebruik is en een (korte) aanduiding van de goederen of diensten die
dat bedrijf pleegt aan te bieden. Deze voertuigen worden immers niet primair gebruikt “met het kennelijke doel
om daarmee handelsreclame te maken”, maar vooral als vervoersmiddel.
Het excessieve is primair gelegen in het in relatie tussen het tekort aan parkeerruimte en het niet
gerechtvaardigde doel waartoe men het voertuig op de weg zet. Dit doel kan reeds met één voertuig worden
bereikt. In de tweede plaats kan het excessieve gelegen zijn in het motief van het tegengaan van ontsiering van
het uiterlijk aanzien van de gemeente.
In deze bepaling gaat het om een “eigenlijk” parkeerexces, hetwelk veronderstelt dat de gedraging plaatsvindt
op een weg (in de zin van de WVW 1994). Het hebben van handelsreclame op of aan onroerend goed op een
vanaf de weg zichtbare plaats is geregeld in artikel 4:15 van deze model-APV.
Het in dit artikel omschreven verbod is beperkt tot het maken van handelsreclame (commerciële reclame). Uit de
jurisprudentie en uit artikel 7, vierde lid, van de Grondwet blijkt, dat de gemeentelijke wetgever in ieder geval
het maken van handelsreclame aan beperkingen mag onderwerpen. Voor wat betreft de relatie met artikel 10
EVRM en 19 IVBP zij verwezen naar de toelichting bij artikel 4:15.
Onder omstandigheden mag hij, blijkens bedoelde jurisprudentie, ook het maken van reclame, waardoor
gedachten of gevoelens worden geopenbaard (artikel 7 Grondwet) of een mening wordt geuit (artikel 10 EVRM)
172